Een korte update over de status van m’n visum. Zoals ik van ‘t weekend schreef was er iets met de formulieren niet goed. Wat bleek nou, ik had toch het juiste formulier. Alleen had ik het met pen ingevuld en dat was niet de bedoeling. Ik moest de PDF op de computer invullen (en dat dokument weigert te saven, zo is ‘ie gemaakt) en daarna printen (want m’n handtekening moest wel echt zijn natuurlijk). Maar printen, dat kon daar niet, want de enige printer bij PZ heeft een parallelle poortaansluiting, en die heeft mijn laptop niet meer. En zoals gezegd, opslaan op een usb-stickie gaat niet…. En de computer waar de printer aan hangt heeft geen PDF reader…. Jaja, het leven is niet altijd makkelijk. Uiteindelijk een PC-printer combo gevonden waar alles wel werkte en toen de boel weer afgegeven.

Toen kwam de vraag of ik een reçuutje had van het geld dat ik bij binnenkomst in Rwanda betaald had. Maar ik heb helemaal niks betaald op het vliegveld. Dat kon de visum-dame van PZ niet geloven. Ik heb nog uitgelegd dat ik m’n huidige visum in NL heb gehaald en daar betaald, maar dat ik voor dit nieuwe visum nog niks betaald had. En waar zou ik dat moeten betalen?
Het mocht niet baten. Ik hoefde nu niks te betalen, maar ze vond het raar dat ik op het vliegveld niet betaald had. Maar dat had ik net uitgelegd…. *zucht* :-).

Ondertussen weet ik dat mijn huisgenoot een iets andere weg bewandeld heeft. Hij heeft de bij het lokale kantoor van de belastingdienst betaald voor z’n visum. Niemand daar wist het precieze bedrag, dus heeft hij maar gewoon hetzelfde bedrag betaald als z’n voorganger. Hij zal wel zien of het geaccepteerd wordt. En ik ook… Inmiddels nadert 1 april met rasse schreden, dus laten we hopen dat ze wat opschieten.

Wordt vast en zeker vervolgd…

Related Images:

Na vijf dagen zonder electriciteit en drie zonder water hadden we woensdag eindelijk weer stroom en donderdagavond stond de ‘huismonteur’ op de stoep voor de waterproblemen. Blijkbaar was er de eerste dag inderdaad in de hele wijk geen water, maar daarna was het iets lokaals (en ik had de boy nog wel zo gevraagd om bij de buren te blijven informeren). Bij de watermeter (in de tuin) was blijkbaar een prop vuil terecht gekomen die de hele boel afsloot. Aanvankelijk leek de reparatie dan ook snel gebeurd, maar toen de monteur weg wilde gaan spoot het water weer met een grote boog achter de watermeter vandaan. Later hoorde ik van Claudio (die eerder thuis was gekomen dan ik) dat ze geen gastape hadden om de koppeling netjes af te dichten en dus had Claudio de tape gegeven die hij gebruikt om z’n enkels in te zwachtelen na een sport-foutje… Geen wonder dat ‘t lekt.

Maar, niet getreurd. De stemming was euforisch want zowel stroom als water (ondanks de wat lage druk), dat hadden we al lang niet meer gehad. We besloten om het er goed van te nemen en eindelijk de geplande lasagne te maken. Een aardige belevenis, maar alles ging goed. Zelfs de bechamelsaus, hoewel met volkorenbloem gemaakt, lukte goed. Tijdens het koken hebben we ter verhoging van de feestvreugde een flesje heerlijke Italiaanse wijn opengetrokken. Kortom, genieten! De lasagne smaakte uitstekend, de wijn evenzo en als toetje hebben we allebei een heerlijke douche genomen.

Vrijdag borduurde voort op het succes van de voorgaande dag, want na (wederom) een uur bij de MTN-telefoonwinkel te hebben doorgebracht werkt nu ook eindelijk mijn internetaansluiting voor thuis weer. Die lag er sinds ca. 1 maart al uit. Wat het preciese probleem was weet ik niet. Eerst gaf men het netwerk de schuld, maar nadat ik tijdens een van onze dinertjes bij de lokale supermarkt (je moet wat zonder stroom en de hamburgers en pizza’s daar zijn erg lekker) iemand gewoon had zien internetten nam ik daar geen genoegen meer mee. Vervolgens vond men dat ik maar naar Kigali moest gaan, want het modem was stuk. Aangezien het ook niet werkte als ik het SIMkaartje in m’n telefoon stopte (wat eerst wel het geval was), betwijfelde ik de diagnose. Enfin, na wat geprutst en een herinstallatie van de software onder Windows werkte het wonder boven wonder weer. Daarna werkte het ook weer onder Linux. Een duidelijke oorzaak was er dus niet. Zeer onbevredigend. Maar toch ben ik weer een gelukkig mens. Er kan nu ook gewoon weer thuis gewerkt en gesurft worden.

Verder stond er voor dit weekend niks bijzonders op het programma. Ben gistermiddag nog even naar de uni geweest om in alle rust te proberen om wat oude experimenten aan de gang te krijgen, maar dat lijkt toch ook steeds twee stappen vooruit, eentje terug te zijn. ‘t Gaat dus vreselijk langzaam. Hopelijk krijg op tijd genoeg onderdelen tegelijkertijd werkzaam om de studenten was leuks te laten meten. On vera.

Oh ja, in het kader van de vooruitgang heb ik vorige week een bankrekening geopend. Er is inmiddels een brief naar de vice-rector voor financiën met de mededeling dat ik toch echt betaald moet worden voor m’n werk in de Research Commission. Hopelijk gaat dat dus gebeuren. En ook bij natuurkunde lijken (!) alle hindernissen nu genomen om uitbetaald te worden. De volgende stap in de stroperige wereld die bureaucratie heet, is het verlengen van mijn visum. De afgelopen week ben ik bijna dagelijks bij personeelszaken geweest, maar krijg toch elke keer weer een telefoontje dat ik terug mag komen. Het probleem lijkt ‘m nu te zitten in het aanvraagformulier. Men heeft mij precies verteld waar ik dat kon downloaden, maar wat ik daar vond is niet wat ze verwachten. Het document heet echter iets in de trant van ‘nieuw aanvraagformulier voor visum’, hetgeen mij doet geloven dat het formulier dat PZ wil hebben het oude is. Maar ja, da’s natuurlijk niet meer te vinden. Maandagochtend 8:30 wordt deze soap vervolgd.

Geniet van de komende week allemaal. Doe ik namelijk ook!

Related Images:

Vrijdagavond kreeg ik een SMS van Corrie (de Canadese die Executive Assitant to the Rector als functie heeft en alle praktische zaken voor mij regelt) of ik in het weekend tijd en zin had om een hapje te gaan eten, biertje erbij. En dat er zaterdag een nieuwe stagair langs zou komen die wellicht in ons huis komt te wonen. Dus afspraak gemaakt voor zaterdag, eind van de middag.

Rond 17:30 waren ze er. Eerste opvallende: dat ik zelf de poort kwam open doen (na een telefoontje van Corrie), waar de gatekeeper was? Ik had geen idde. Toen ik Claudio, de Zwitserse stagair de kamer liet zien en vertelde dat er geen badkamer was, was dat voor hem geen probleem, maar Corrie vond het toch raar. Toen ik even later vertelde dat de boy in huis sliep was het meteen opgehelder. Dat was “highly inappropriate”. Dus de boy gaat eruit, naar de kleine kamertje dat alleen buiten toegang heeft, vermoed ik. Verder vond ze het maar raar dat de koelkast en de magnetron in de woonkamer stonden. Tsja, ik wist niet beter en die koelkast in de zithoek is wel praktisch! Ze vroeg meteen maar door: Wat is er nog meer mis? Even uitgelegd dat we wat electriciteitsproblemen hebben (een groep klapt er regelmatig uit, nog geen oorzaak gevonden) en ik had ‘s middags nog even een TL armatuurtje vervangen omdat die van mijn kamer twee avonden terug ineens kapot klapte met een heerlijk electriciteitsdraad geurtje. Ze vond het allemaal hoogst vervelend voor mij. Voor dat soort dingen moest ik echt contact opnemen met Englebert, de directeur huisvesting. Nou had ik de boy dat al laten doen i.v.m. de TL-balk. Maar toen had de beste man gezegd dat we de TL zelf maar even om moesten ruilen voor die uit de niet gebruikte kamer. Dat had ik natuurlijk zelf al bedacht en geprobeerd, maar als de trafo stuk is, helpt dat geen zier natuurlijk. En dan nog, af en toe een beetje met elektriek klussen vind ik gewoon leuk :-). Maar goed, die zekering moeten ze zeker na laten kijken, want ik vermoed dat er ergens iets met regenwater misgaat ofzo. Of met warmte, want meestal houdt ‘ie het een half uurtje uit om er dan steeds uit te klappen. En als het regent lijkt het erger. Natuurlijk had ik meteen de kamer van de boy geïnspecteerd om te zien of ‘ie niet ergens een wasdroger of frituurpan verborgen hield, maar dat was niet het geval.
Anyway, het moet wel gemaakt, want het huis heeft twee boilers, elke zijkant een, en nu is dus die van de keuken en Claudio’s badkamer ohne elektrizität. Koud douchen (en afwassen) is voor de boy geen punt, maar ik vermoed dat onze Zwitser daar anders over denkt.

Na dit even doorgesproken te hebben zijn de twee C’s en ik lopend (tot mijn grote verbazing) vertrokken om wat te gaan eten. Blijkt dat verderop in de wijk het illustere buurtresataurant “Chez Gicongoro” ligt. Erg gezellig en een goede, meestens Chinese, kaart. Dat zegt natuurlijk niet alles, want aangezien er geen kip was vielen er natuurlijk heel wat nummertjes af :-). Ik had in de Bradt guide gelezen dat er in Butare centrum ook een goede Chinees zat, dus vroeg ik aan Corrie hoe deze twee zich onderling verhielden qua kwaliteit. blijkt dat Chez Gicongoro de kok van dat andere restaurant te hebben weggekaapt. Prima! Hoef ik niet helemaal de stad in om lekker te eten. Want de nasi, bami en rundvlees hotplate (!) waren uitstekend. Tussen het eten en de halve liters Mützig door veel gekletst. Corrie houdt ook wel van een stevige discussie :-).
Rond half elf werd het erg koud en waren we toch wel een beetje aan het eind van ons Latijn, dus maar op huus an. Daar aangekomen viel ik met m’n neus in m’n eerste Afrikanisme.

Definitie: Afrikanisme: z.nw., Typisch Afrikaans verschijnsel, beschreven door (oud-) kolonialisten, waarbij een Afrikaan denkt dat hij je begrepen heeft en zelf na gaat denken. (Door Klaas D altijd ontraden, laat ze nooit zelf denken, gaat toch niet goed :-)) Voorbeeld: Iemand bestelt een tafel bij een timmerman en levert er een tekening in perspectief bij, met de maten. Wat krijg je terug: een tafel met drie poten, want die vierde stond niet getekend…

Ik kwam dus thuis en zie de boy met het zaklampje op z’n telefoon door het huis stampen, spaarlamp in de ene, fittingschroevendraaier en nijptang in de andere hand. Hoewel ik lichtelijk beneveld was vroeg ik ‘m toch maar even naar het plan. Hij vond dat de lamp in z’n badkamer meer licht gaf dan die in de slaapkamer en wilde ze dus omwisselen. Prima, maar waarom dan de schroevendraaier en de tang? Om de fitting te verwisselen. Hmm… Even kijken en toen wist ik dat beide dezelfde fitting hadden. Dus omwisselen hoeft niet. En die tang? Om de draden door te knippen! Pardon? Ik heb ‘m dus maar even laten zien dat je een fitting open kunt draaien en dan twee schroefjes los en hops, fitting en draden van elkaar gescheiden. Een wonder! Toen ik nogmaals naar de lampen keek, bleek dat ze hetzelfde wattage hadden. Omwisselen had dus totaal geen zin, er komt evenveel licht af. Omdat ‘ie dat niet wilde geloven heb ik beide lampies in de badkamerfitting gestopt en toen was ‘ie toch overtuigd. Tsja, de badkamer is natuurlijk kleiner, heeft een spiegel en is licht betegeld, dus dan lijkt het zeker lichter, dat wel…
Eind goed, al goed (hij had wel de schakelaar uitgedaan voor ‘ie de tang in de draden wilde zetten trouwens), maar ik heb ‘m toch maar verteld dat één TL-balk maken (of er naast staan als dat gebeurd) nog geen electricien maakt.

Daarna lekker geslapen! Wel zondaochtend de boy weer onder z’n voeten gegeven, want hij ging weer om 8:00 de vloer taan schrobben (tot daar aantoe) onder (zijn) genot van de Rwandese evangelische radio (foute boel!). Drie woorden Engels (en m’n slaperige kop waarschijnlijk) was gelukkig voldoende om nog een paar uur slaap aan toe te voegen.

So far no news on the bicycle…

Het weer in Butare: Ik schat een graad of twintig, drieëntwintig, half bewolkt en elke dag een stevige bui. Kortom, prima weer zolang je binnen bent tijdens die bui. ‘s Avonds wel behoorlijk fris. Trui zeker nodig.

Related Images:

Vandaag wel snel internet (eindelijk!), dus maar eens op Google Earth/Maps gekeken waar ik nu woon. Voor degenen die geïnteresseerd zijn: Mijn huis heeft de coordinaten -2.59057,29.751427 en het gebouw van de Research Commission is te vinden op -2.606571,29.740891.

Related Images: