Notes about open source software, computers, other stuff.

Author: LCK (Page 14 of 14)

A bioinfomatician on the move...

Eerste weekend: feestje

Vrijdag om 14:00 met de bus naar Kigali vertrokken. Als je de “lijnbus” neemt i.p.v. de minibusjes is dat net zo snel als met de auto en ruim een factor 20 goedkoper (1.800RWF, ongeveer €2,50 i.p.v. 45.000RWF). De bussen van Volcano stoppen netjes in het centrum van zowel Butare als Kigali. Bij aankomst even de Simba supermarkt ingelopen want het begon net te regenen. Meteen wat “luxeproducten” ingeslagen zoals pesto. Dat hebben ze in Butare niet. Daarna hotel Iris gebeld, maar die zaten vol. Het Okapi hotel had nog wel plek en beviel uitstekend! Het Chinese eten dat ze daar serveren is bijzonder goed. Jammergenoeg moest ik het snel verorberen omdat het inmiddels al bijna 18:30 was. Om die tijd begon de nieuwjaarsreceptie op de ambassade en ik had Fabrice, mijn taxichauffeur van de reis naar Butare na aankomst op het vliegveld, gebeld en gevraagd om me op die tijd op te halen. Hij kwam natuurlijk pas om 18:50, maar goed…

Het feestje op de ambassade was erg gezellig. Er zijn nog best veel Nederlanders hier! Lekkere Hollandse hapjes gehad zoals bitterballen (hoewel niet de echte, want lokaal gemaakt) en slagroomsoesjes. Heerlijk! Hoewel het feestje officieel tot 20:30 zou duren, was het toch pas 23:00 voor ik terugging naar het hotel. Een aantal mensen ontmoet en zo ook een adresje gevonden om de volgende keer dat ik in Kigali ben te komen slapen/biertje te drinken.

Zaterdag beetje uitgeslapen (lastig als het dieselaggregaat van het hotel ineens aanspringt), CNN gekeken (!) en toen boodschappen gedaan in Kigali. Nog meer dingen gekocht die ik in Butare niet kan krijgen, zoals ketjap, sambal, bepaalde kruiden, etc. Jammergenoeg vond ik nergens vlees in blik. Dat leek me namelijk wel handig, want wat ik tot nu toe mis is goede vleeswaren voor op brood. Bij de Nakumatt (supermarkt) was wel keus genoeg aan vers spul, maar ja, na zo’n drie uur reizen lijkt me dat ook niet meer aan te raden. Volgende keer misschien eens een salami uit de diepvries proberen… In de Nakumatt ook meteen de eerste echte tropische bui meegemaakt, inclusief uitvallende elektriek. De kassa’s werkten nog wel, trouwens. Slimme jongens :-).

Op de terugweg zat ik naast een non uit Chili. Bijzonder goed voor m’n Frans, want ze sprak geen Engels. Tweeëneenhalf uur achter elkaar Frans praten is wel even wennen. De rit is dan wel zo voorbij. Lean, ik heb een adres voor je in Chili en mogelijk ook in Peru :-).

Zondag poging tot uitslapen gedaan, maar ook dit keer ruw verstoord. De boy vond het nodig om om 8:30 z’n reli-radio aan te zetten. Dat dat geen goed idee was heb ik ‘m ook maar meteen duidelijk gemaakt. Nog wat geprobeerd te tukken, maar dat ging ook niet meer. Dus toen maar lekker ontbeten met de luxe sesambolletjes uit Kigali (Lean, een van je zakjes hagelslag is op! Geef er maar weer een paar mee aan papa en mama als ze komen) en een kopje thee op de veranda in het zonnetje. BBC World Service op de achtergrond. Prima!

‘s Middags dacht ik lekker te gaan internetten op kantoor, maar dat viel tegen. Geen internet en even later ook geen stroom. Dus ben ik maar begonnen met het voorbereiden van de sheets voor het college. Dat moest tenslotte ook gebeuren. Aangezien de studenten op woensdagochtend quantummechanica krijgen en ik ‘s middags al aan de
beurt ben, heb ik besloten om niet met de “traditionele” atoomfysica te beginnen. QM is daar in NL namelijk verplichte voorkennis voor. Ik ga nu eerst wat over laserkoeling en m’n promotieonderzoek vertellen. Dan kan ik later, als ze meer QM gehad hebben, alsnog met atoomfysica “traditionale” aan de slag.

‘s Middags met de taxi-moto teruggegaan naar huis, want om nog eens een dik half uur te lopen vond ik wat teveel van het goede. Zeker omdat het na de bui van die middag toch behoorlijk fris begon te worden en nieuwe buien dreigden.

Vooralsnog bevalt het me hier prima, maar toch fijn dat er regelmatig iemand even opbelt uit het vaderland!

Related Images:

Op de campus

Donderdagochtend had ik een afspraak met dr. Safari om over mijn werkzaamheden bij natuurkunde te praten. Russen blijken net Nederlanders: je ziet ze overal. Zo ook hier. Na een aantal jaren van Dmitris heb ik nu een Oleg in de buurt. Vooralsnog een vreemde snuiter die qua stereotype ook weer een echte rus is. Voor de kenners: Hij is een soort Dmitri Mazurenko, maar dan van een jaar of 50. Hij werkt hier aan theoretische vastestof-fysica. Magneto-optische effecten in Bismut, als ik Safari moet geloven.

Daarna hebben we een rondje over de campus gedaan. Safari is na z’n promotie in Louvain-la-Neuve betrokken geweest bij de wederopbouw van de universiteit na de genocide van 1994 en weet bijna overal wel wat van. Zo heeft hij het ICT centrum helpen opzetten, dat nu met behulp van Zweeds geld bijzonder goed up to date is (lijkt?). En het verhaal van glasvezelkabel tussen Butare en Kigali klopt. Langs de weg zie je ook om de zoveel meter bordjes die waarschuwen dat die kabel op zo’n 90cm onder de grond ligt. Safari is ook zeven jaar dekaan van
natuurkunde geweest, maar hij wil nu wat rustiger aan doen.

Toen we door de labs liepen bleek dat geld niet het enige probleem is voor het aanschaffen van apparatuur. Ook problemen met de import uit westerse landen zijn groot. Voor een hoop apparatuur moet bijvoorbeeld
via het internationaal atoomagentschap ontheffing worden aangevraagd. Het moet dus heel heel duidelijk voor onderwijsdoeleinden zijn. Anders komt het spul een hoop landen niet eens uit.

Related Images:

De eerste werkdag

Gisteren was mijn eerste werkdag. Ik zou om 7:30 opgehaald worden door Englebert van Huisvesting, maar dat ging eindelijk wel op z’n Afrikaans: Na twee keer bellen stond er om 8:30 een auto voor de deur, maar wel met een ander als chauffeur :-). En zo ging ik dus weer naar de campus, dit maal om Corrie te ontmoeten, die Canadees blijkt te zijn. Ik kreeg meteen weer een klein voorstelrondje van de afdeling Planning, waar ik wellicht ook nog wat mee te maken krijg… We zullen zien, ik weet nog van niks.

Daarna door naar prof. Masanja, de directeur van de Research Commission, ofwel de dame waarvoor ik meestentijds ga werken. Zij bleek echter op een ander deel van de uni te werken, het oude Rector’s House, dat net tussen de campus en het centurm ligt. Dus werd er weer een chauffeur gezocht die mij daar af kon zetten, en zo kwam ik dan eindelijk op mijn werkplek terecht. Een oud gebouw waar vroeger dus het kantoor van de rector zat. Sinds een tijdje is hij naar de hoofdcampus verhuisd en is de Research Commission hier ingestopt. Samen met nog wat andere zaken, dus echt veel ruimte is er niet. Maar dat geldt voor de hele uni, want het aantal studenten groeit harder dan ze bij kunnen bouwen. Anyway, prof. Masanja bleek een aardige vrouw en we waren het al snel eens over mijn eerste opdracht: ik ga de resultaten van een enquete onder alle wetenschappelijke staf in een database met website gieten. In die enquete is gevraagd wat de onderzoekers de laatste drie jaar zoal gedaan hebben qua onderzoek en publicaties. Zoals ik het nu zie komt het eigenlijk neer op een grote uitvoering van de database zoals ik die in Utrecht zeven jaar geleden ook gemaakt heb voor de AOUD groep. Eerst de boel maar eens inventariseren…

Aan een bureau voor mij was ook gedacht, maar niet op de kamer van Masanja, want daar vinden allerlei vergaderingen plaats (hoewel er wel plek genoeg is). Ik zit nu in de andere kamer van de commissie, met op de deur “Le secrétariat du commission de recherche”, het secretariaat dus. In deze kamer bevindt zich het hart van de commissie, volgens mij. Vooralsnog zitten hier twee mensen te werken: een Cyprien, een Congolees van eind vijftig, die het hart vormt van de commissie. Hij loopt hier al heel lang rond. En Alice, de office assistant. Een derde persoon is blijkbaar nog op vakantie. Al deze mensen zorgen voor het afhandelen en beoordelen van onderzoeksvoorstellen, verwerken van de onderzoeksrapportages en -evaluaties etc. en het publiceren van wetenschappelijke resultaten in het tijdschrift van de uni, de “Études Rwandaises”. In de volle kamer heb ik een klein tafeltje gekregen voor mijn werk. Door de recente interne vehuizingen is er helaas niet meer ruimte beschikbaar. En maar goed dat ik mijn eigen laptop mee heb genomen, want een computer was nog niet voor mij gevonden :-).

‘s Middags kwam er een man langs (zoals hier de hele dag gebeurd), maar deze keer kwam ‘ie voor mij, het bleek prof. Safari, hoofd van natuurkunde te zijn. Een aardige, vrolijke man. Hij vertelde me dat mijn college ingepland staat voor twee middagen van twee uur per week. Tot eind mei. Een bhoorlijke brok werk dus. Maar goed, ik begreep van hem dat ik rustig moest beginnen. Of dat voor mijn gezondheid was of voor die van de studenten weet ik niet… Zo te zien krijgen ze tegelijkertijd namelijk ook quantum mechanica, wat eigenlijk voorkennis moet zijn voor mijn vak. We gaan het meemaken!

‘s Avonds lekker spaghetti gekookt. Israel, de boy, had netjes de boodschappen gedaan die ik hem gevraagd had. En aangezien ik een koelkast heb, heb ik meteen voor twee dagen gekookt.

Related Images:

Aankomst in Huye (Butare)

Gisteren aangekomen op het vliegveld in Kigali, vlot door de paspoortcontrole en ook alle bagage was meegekomen. Bovendien stond de taxichauffeur Fabrice netjes te wachten. Is dit Afrika??

Na wat geld gewisseld te hebben zijn we vertrokken naar Butare (dat sinds 2006 eigenlijk Huye heet), een rit van tweeeneenhalf a drie uur over een uitstekende tweebaans weg. De gemiddelde snelheid ligt rond de 50km/u, want je hangt maar zo een tijdje achter een vrachtwagen die de berg niet opkomt of er lopen mensen vlak langs of op de weg. En, net als in Kenia in 2005, de politie staat om de zoveel kilometer. Niet dat ze snelheidscontroles uitvoeren, maar blijkbaar schrikken mogelijke boetes (van zo’n €300,- volgens Fabrice) de hardrijders wel af.

In Butare aangekomen zijn we meteen doorgereden naar de universiteit (mooi terrein!), waar ik nog geen van de ‘hotemetoten’ kon ontmoeten met wie ik gemaild had, maar, ook niet onbelangrijk, wel Englebert, de man van huisvesting. Die heeft me, via de supermarkt, weer naar Noord-Butare gebracht. Naar een huis dat, zo bleek, vlak bij mijn oude lagere school ligt.
Er schijnt nog een Koreaan in het huis te wonen, maar die is tot de tweede week van februari met vakantie. Verder is er nog een boy met de naam Israël, een jongen van een jaar of twintig die schoonmaakt en op de boel past (ja, heren atoom-optici, ik weet het: kolonialist ;-)). Naast zijn huishoudelijke taken probeert hij ook zijn Frans en Engels op te poetsen. Vooral dat laatste vindt hij van belang. Leuk op mij oefenen dus. We hebben al veel gelachen, want Rwandezen (alle Afrikanen?) wisselen L en R nogal eens om (volgens Klaas D. deden Koreanen dat ook, dus kan ik mijn lol nog op) en zo zijn er nog wel meer: het verschil tussen “church” en “charge” was bij hem niet te horen, dus het duurde even voor ik begreep dat hij zevendedagsadventist was. Ik verstond iets met “seven days charge” en ik was net met m’n GSM bezig, dus zo gek vond ik dat niet.

Verder die avond weinig gedaan. Beetje soep gekookt, want ik woon toch wel even uit het centrum en had geen zin om richting hotel Ibis te lopen voor een echte maaltijd. En toen spullen uitpakken en rond 23:00 naar bed. Ik pas er in!

Related Images:

Even pauze…

Zo, daar ben ik dan. In Kenya wel te verstaan. Mijn vlucht naar Kigali, Rwanda vertrekt om 12:30 (dat is 10:30 in NL) en ik zit nu lekker wakker te worden in de Kenya Airways transfer lounge. Met gratis draadloos internet. Genieten van de luxe dus! Voor mij is het nu 8:30 en het is hier al behoorlijk warm. Wel even wennen als je bedenkt dat ik zondag nog had kunnen schaatsen (als ik daar van gehouden had) :-).

De vlucht vanuit Londen vertrok ruim een half uur te laat, maar we zijn hier netjes op tijd aangekomen. Verder was alles uitstekend: weinig mensen, dus veel ruimte. Lekker bij de deur gezeten (beenruimte!!!) met een gezellige, maar niet lastige, African Briton (hij kwam oorspronkelijk uit Somalië, maar woonde al jaren in Engeland). Een filmpje gekeken en toen lekker een paar uurtjes gepit! Kortom, niks gedaan en toch moe :-).

Groeten uit Kenya!

Related Images:

Nog maar één week!

Zo, nog maar één week en dan is het zover! Maandag de 12e vertrek ik voor zes maanden naar Rwanda om daar aan de National University of Rwanda (NUR) te gaan werken. Ik ga daar werken voor de Research Commission en daarnaast een college atoom- en molecuulfysica geven. Verder is het geloof ik de bedoeling om ook wat cursussen op het vlak van programmeren (Mathematica, C/C++, FORTRAN, de NAG libraries en de GNU Scientific Library, you name it, they want it :-)) te gaan geven. Vooralsnog is er nog veel onduidelijk, zoals bijvoorbeeld wat dat werk voor de research commission inhoudt, maar goed, het is Afrika, dus dat hoort ook zo :-).

De meeste praktische zaken in NL zijn nu geregeld, dus vul ik nu mijn tijd met het inpakken van wat persoonlijke spullen die niet in m’n appartement achterblijven en met wat last-minute boodschappen, prikken, lijstjes, etc. Tenslotte moet ook de server waar dit weblog (en al m’n data en mail) op staat nog verhuizen naar een nieuw locatie. Dat wordt iets voor komende zaterdag.

Geïnteresseerde lezers kunnen zich op abonneren op een e-maillijst voor de aankondiging van nieuwe berichten hier d.m.v. het veld in het rechter menu. Of door gebruik te maken van de RSS-feed natuurlijk (klik maar eens op het oranje icoontje rechtsboven).

Tot in Rwanda!

Related Images:

Newer posts »

© 2024 Lennart's weblog

Theme by Anders NorénUp ↑