Notes about open source software, computers, other stuff.

Tag: Butare (Page 2 of 2)

De geneugten des levens

Na vijf dagen zonder electriciteit en drie zonder water hadden we woensdag eindelijk weer stroom en donderdagavond stond de ‘huismonteur’ op de stoep voor de waterproblemen. Blijkbaar was er de eerste dag inderdaad in de hele wijk geen water, maar daarna was het iets lokaals (en ik had de boy nog wel zo gevraagd om bij de buren te blijven informeren). Bij de watermeter (in de tuin) was blijkbaar een prop vuil terecht gekomen die de hele boel afsloot. Aanvankelijk leek de reparatie dan ook snel gebeurd, maar toen de monteur weg wilde gaan spoot het water weer met een grote boog achter de watermeter vandaan. Later hoorde ik van Claudio (die eerder thuis was gekomen dan ik) dat ze geen gastape hadden om de koppeling netjes af te dichten en dus had Claudio de tape gegeven die hij gebruikt om z’n enkels in te zwachtelen na een sport-foutje… Geen wonder dat ‘t lekt.

Maar, niet getreurd. De stemming was euforisch want zowel stroom als water (ondanks de wat lage druk), dat hadden we al lang niet meer gehad. We besloten om het er goed van te nemen en eindelijk de geplande lasagne te maken. Een aardige belevenis, maar alles ging goed. Zelfs de bechamelsaus, hoewel met volkorenbloem gemaakt, lukte goed. Tijdens het koken hebben we ter verhoging van de feestvreugde een flesje heerlijke Italiaanse wijn opengetrokken. Kortom, genieten! De lasagne smaakte uitstekend, de wijn evenzo en als toetje hebben we allebei een heerlijke douche genomen.

Vrijdag borduurde voort op het succes van de voorgaande dag, want na (wederom) een uur bij de MTN-telefoonwinkel te hebben doorgebracht werkt nu ook eindelijk mijn internetaansluiting voor thuis weer. Die lag er sinds ca. 1 maart al uit. Wat het preciese probleem was weet ik niet. Eerst gaf men het netwerk de schuld, maar nadat ik tijdens een van onze dinertjes bij de lokale supermarkt (je moet wat zonder stroom en de hamburgers en pizza’s daar zijn erg lekker) iemand gewoon had zien internetten nam ik daar geen genoegen meer mee. Vervolgens vond men dat ik maar naar Kigali moest gaan, want het modem was stuk. Aangezien het ook niet werkte als ik het SIMkaartje in m’n telefoon stopte (wat eerst wel het geval was), betwijfelde ik de diagnose. Enfin, na wat geprutst en een herinstallatie van de software onder Windows werkte het wonder boven wonder weer. Daarna werkte het ook weer onder Linux. Een duidelijke oorzaak was er dus niet. Zeer onbevredigend. Maar toch ben ik weer een gelukkig mens. Er kan nu ook gewoon weer thuis gewerkt en gesurft worden.

Verder stond er voor dit weekend niks bijzonders op het programma. Ben gistermiddag nog even naar de uni geweest om in alle rust te proberen om wat oude experimenten aan de gang te krijgen, maar dat lijkt toch ook steeds twee stappen vooruit, eentje terug te zijn. ‘t Gaat dus vreselijk langzaam. Hopelijk krijg op tijd genoeg onderdelen tegelijkertijd werkzaam om de studenten was leuks te laten meten. On vera.

Oh ja, in het kader van de vooruitgang heb ik vorige week een bankrekening geopend. Er is inmiddels een brief naar de vice-rector voor financiën met de mededeling dat ik toch echt betaald moet worden voor m’n werk in de Research Commission. Hopelijk gaat dat dus gebeuren. En ook bij natuurkunde lijken (!) alle hindernissen nu genomen om uitbetaald te worden. De volgende stap in de stroperige wereld die bureaucratie heet, is het verlengen van mijn visum. De afgelopen week ben ik bijna dagelijks bij personeelszaken geweest, maar krijg toch elke keer weer een telefoontje dat ik terug mag komen. Het probleem lijkt ‘m nu te zitten in het aanvraagformulier. Men heeft mij precies verteld waar ik dat kon downloaden, maar wat ik daar vond is niet wat ze verwachten. Het document heet echter iets in de trant van ‘nieuw aanvraagformulier voor visum’, hetgeen mij doet geloven dat het formulier dat PZ wil hebben het oude is. Maar ja, da’s natuurlijk niet meer te vinden. Maandagochtend 8:30 wordt deze soap vervolgd.

Geniet van de komende week allemaal. Doe ik namelijk ook!

Related Images:

Experimenten!

Dinsdag de 17e zou ik met een van de teaching assistants bij de lab-techneut langs te gaan om te zien of het mogelijk is om experimenten te doen. Door de drukte was ik die afspraak vergeten, maar toen ik woensdag in het lab kwam tonden daar allerlei apparaten klaar. Van sommige kon ik meteen zeggen waar ze voor waren, maar sommige waren
mij ook onbekend. De techneut bleek echter niet precies te weten wat waarvoor was en daarom hadden ze al zo’n tien jaar stilgestaan. Heel erg jammer, want de natuurkundestudenten krijgen hier alleen in het eerste jaar wat practica.

De apparatuur die de man had klaargezet was van eind van de jaren ’70, maar veel lijkt er nog te werken. Een van de experimenten die ik tot nu toe herkende waren een spectrometer om naar gasontladingen te kijken. Zo heb ik voor het eerst de Balmer-lijnen van waterstof gezien. Erg leuk, want elk atoomfysicaboek noemt dit experiment uit het begin van de vorige eeuw in z’n eerste hoofdstuk. Ook de andere apparaten passen in dat beeld. Bijvoorbeeld het Millikan oliedruppelexperiment voor het bepalen van de lading/massa verhouding van een electron. Ben benieuwd
of ik dat ook aan de praat krijg.

Hoe dan ook, de studenten waren bijzonder enthousiast. Even op de rem getrapt, want ik heb al werk genoeg op dit moment :-).

Related Images:

Cottage in Mombasa

Dit weekend ben ik weer naar Kigali geweest. Vrijdagmiddag zijn Niels en z’n vriendin Erin aangekomen. Zij doet een promotieonderzoek op het vlak van Afrikaanse vredesmissies en maakt mooi van de gelegenheid gebruik om hier wat veldwerk te doen. Ik zou zaterdag naar ze toe komen en t/m zondag blijven. Dus maar eens gebeld met mensen in Kigali waar ik altijd terecht kon als ik eens in de buurt was. Nou, dat kwam neer op een typisch gevalletje “You can have my cottage in Mombasa” (*).
Dus Niels maar gebeld om een kamer in hun hotelletje te reserveren. Bleek een fantastisch idee. Ze sliepen in de Auberge du Beau Sejour. Een eindje buiten het centrum, maar schitterend gelegen, en met de taxi-moto ben je er zo (jammer dat ze hier geen Nederlands spreken, zou mooie slagzin zijn). De kamers waren verdeeld over verschillende huizen, met gedeelde badkamer en verbonden via een heerlijke tuin. We hadden een huis voor ons drietjes en voor het eerst heb ik lekker op de veranda zitten lezen. Kigali is een stuk warmer dan Butare (wat hoger ligt), maar ook omdat er hier wel fatsoenlijke stoelen zijn. Thuis staat er een soort van houten keukenstoel en dat is ‘t. Hier stonden stoelen die ik me kan herinneren van ons huis in Butare: met een zit- en een rugkussen waarvan je niet weet of het rugkussen op het zitkussen moet of dat het rugkussen op de bodem moet rusten met het zitkussen ervoor.

Lekker in de buurt gegeten. De eerste (herkenbare) kip in Rwanda. Met aardappelen en (kook-) bananen. Een variant op de ‘akabenze’ die ik donderdag met Claudio, Corrie, John (archeoloog, bijna klaar met z’n promotie) en Maurice (Rwandees die met John samenwerkt) in hartje Butare had gegeten. Ook hier de aardappelen en bananen, maar dan met varkensvlees. Alles besteld per kilo (!) en geserveerd op een grote schaal met een paar vorken. En dan lekker graaien :-). De naam ‘akabenze’ schijnt te komen van het feit dat men een varkenssnuit op een Mercedes-Benz-ster vindt lijken :-). Terwijl we zaten te eten kwamen er wat locals binnenlopen en we hoorden dat er iets over de Mzungu’s werd gezegd. Maurice was zo vriendelijk om te vertalen: “Als zelfs de witneuzen hier akabenze eten, dan moet het wel goed zijn”. En dat was het dus ook!

Na lekker met Niels en Erin te hebben bijgekletst tijdens het eten en op ‘hun’ veranda, toch maar op tijd gaan slapen. Zij hadden nog een jetlag en ik was nogal brak want vrijdagavond waren Claudio, Corrie, John en ik nog uitgeweest in de Melo Twist, de dancing bij hotel Faucon. Een belevenis op zich, maar wel wat veel bier. Zeker voor mijn doen. En rap/hiphop is niet helemaal mijn muziek, dus om een uur of twee had ik het wel gezien. Lekker gaan pitten, ben ik vergeten m’n telefoon uit te zetten. Belt om bloody 8:00 die zuster (van de nonnen-soort) op die ik de vorige keer op de weg terug van Kigali in de bus had leren kennen. Of ik zin had om zondagmiddag langs te komen. Dan kon ik ook meteen kennis maken met een vriendin van haar die hier arts is. Daar zat ik echt op te wachten op zaterdagochtend vroeg… Maar goed, wel aardig dat ze me belde, maar ik zou in Kigali zijn, dus dat ging niet.
Dan maar weer slapen. Proberen. Tot een uur of tien, toen stak een Japans meisje haar kop om de deur met de vraag of ik haar het huis uit kon laten, want ze had geen sleutels. De Koreaan die bij ons in huis woont had haar vrijdagavond uitgenodigd voor een hapje en blijkbaar was ze blijven slapen, want ze kwam uit Kigali. Maar die kluns was dus wel vertrokken op zaterdagochtend. De boy zit dan in de kerk, dus kon ik m’n bed uit om haar vrij te laten.
Kortom, m’n zaterdag begon wat minder, maar eindigde wel heel goed met Niels en Erin. Ze hadden stroopwafels, bitterkoekjes, drop en tijdschriften meegebracht. Allemaal zeer waardevol! En Erin blijkt een leuke meid te zijn met veel Afrika-ervaringen, Uganda, Kenia, Tanzania, Nigeria en Zuid-Afrika zijn al haar revue gepasseerd. Rwanda kende ze nog niet en het valt haar 100% mee. Een aantal zaken die mij ook al opvielen (vergeleken met Kenia dan): De mensen zijn terugetrokken, wel zo prettig als je als blanke rustig wil rondlopen. Veilig. Schoon. Groen!
Als klap op de vuurpijl hebben ze besloten om, in plaatgs van Kigali, Butare hun thuisbasis te maken voor de drie weken dat ze hier zijn :-). Gezellig! En dus zijn ze gezellig meegegaan met de bus terug en hebben we zondagmiddag een hotelletje net buiten het centrum voor ze gevonden, aan mijn kant van Butare. Ziet er prima uit, met terrasje, snackbarretje en nette kamers.

Maandag tussen de middag gaan we met z’n drieen naar de markt. Daar ben ik tenslotte ook nog niet geweest en Erin wilde graag iets Afrikaans op tafel zetten. Ben benieuwd!

(*) Als ik me goed herinner gaat het verhaal als volgt, maar papa en mama zijn de daadwerkelijke autoriteit op dit vlak. Toen we begin de jaren ’80 in Afrika woonden was er een pakistaan die als dank voor geleende flessen whisky altijd het gebruik van z’n huis in Mombasa (Kenia) aanbood: “You can have my cottage in Mombasa” (denk hierbij ook aan het juiste accent). Als het puntje bij paaltje kwam en je wilde er gebruik van maken, was ‘ie altijd net bezet door een neef, zus, vriend of welk ander schepsel dan ook. We zijn er nooit achtergekomen of het hutje daarwerkelijk bestond…

[Edit: tekst enigszins aangepast n.a.v. de correcties van de oude muzungu. Dankjewel!]

Related Images:

Mooi weer

afb015.jpgGisteren was het net Nederland in de hersft hier. Koud, en de hele dag regen… Maar vandaag is het weer schitterend. En een fotootje van de campus vanuit de betafaculteit (die wat lager ligt dan het witte hoofdgebouw) om dat te bewijzen.

Related Images:

Le weekend

Vrijdagavond kreeg ik een SMS van Corrie (de Canadese die Executive Assitant to the Rector als functie heeft en alle praktische zaken voor mij regelt) of ik in het weekend tijd en zin had om een hapje te gaan eten, biertje erbij. En dat er zaterdag een nieuwe stagair langs zou komen die wellicht in ons huis komt te wonen. Dus afspraak gemaakt voor zaterdag, eind van de middag.

Rond 17:30 waren ze er. Eerste opvallende: dat ik zelf de poort kwam open doen (na een telefoontje van Corrie), waar de gatekeeper was? Ik had geen idde. Toen ik Claudio, de Zwitserse stagair de kamer liet zien en vertelde dat er geen badkamer was, was dat voor hem geen probleem, maar Corrie vond het toch raar. Toen ik even later vertelde dat de boy in huis sliep was het meteen opgehelder. Dat was “highly inappropriate”. Dus de boy gaat eruit, naar de kleine kamertje dat alleen buiten toegang heeft, vermoed ik. Verder vond ze het maar raar dat de koelkast en de magnetron in de woonkamer stonden. Tsja, ik wist niet beter en die koelkast in de zithoek is wel praktisch! Ze vroeg meteen maar door: Wat is er nog meer mis? Even uitgelegd dat we wat electriciteitsproblemen hebben (een groep klapt er regelmatig uit, nog geen oorzaak gevonden) en ik had ‘s middags nog even een TL armatuurtje vervangen omdat die van mijn kamer twee avonden terug ineens kapot klapte met een heerlijk electriciteitsdraad geurtje. Ze vond het allemaal hoogst vervelend voor mij. Voor dat soort dingen moest ik echt contact opnemen met Englebert, de directeur huisvesting. Nou had ik de boy dat al laten doen i.v.m. de TL-balk. Maar toen had de beste man gezegd dat we de TL zelf maar even om moesten ruilen voor die uit de niet gebruikte kamer. Dat had ik natuurlijk zelf al bedacht en geprobeerd, maar als de trafo stuk is, helpt dat geen zier natuurlijk. En dan nog, af en toe een beetje met elektriek klussen vind ik gewoon leuk :-). Maar goed, die zekering moeten ze zeker na laten kijken, want ik vermoed dat er ergens iets met regenwater misgaat ofzo. Of met warmte, want meestal houdt ‘ie het een half uurtje uit om er dan steeds uit te klappen. En als het regent lijkt het erger. Natuurlijk had ik meteen de kamer van de boy geïnspecteerd om te zien of ‘ie niet ergens een wasdroger of frituurpan verborgen hield, maar dat was niet het geval.
Anyway, het moet wel gemaakt, want het huis heeft twee boilers, elke zijkant een, en nu is dus die van de keuken en Claudio’s badkamer ohne elektrizität. Koud douchen (en afwassen) is voor de boy geen punt, maar ik vermoed dat onze Zwitser daar anders over denkt.

Na dit even doorgesproken te hebben zijn de twee C’s en ik lopend (tot mijn grote verbazing) vertrokken om wat te gaan eten. Blijkt dat verderop in de wijk het illustere buurtresataurant “Chez Gicongoro” ligt. Erg gezellig en een goede, meestens Chinese, kaart. Dat zegt natuurlijk niet alles, want aangezien er geen kip was vielen er natuurlijk heel wat nummertjes af :-). Ik had in de Bradt guide gelezen dat er in Butare centrum ook een goede Chinees zat, dus vroeg ik aan Corrie hoe deze twee zich onderling verhielden qua kwaliteit. blijkt dat Chez Gicongoro de kok van dat andere restaurant te hebben weggekaapt. Prima! Hoef ik niet helemaal de stad in om lekker te eten. Want de nasi, bami en rundvlees hotplate (!) waren uitstekend. Tussen het eten en de halve liters Mützig door veel gekletst. Corrie houdt ook wel van een stevige discussie :-).
Rond half elf werd het erg koud en waren we toch wel een beetje aan het eind van ons Latijn, dus maar op huus an. Daar aangekomen viel ik met m’n neus in m’n eerste Afrikanisme.

Definitie: Afrikanisme: z.nw., Typisch Afrikaans verschijnsel, beschreven door (oud-) kolonialisten, waarbij een Afrikaan denkt dat hij je begrepen heeft en zelf na gaat denken. (Door Klaas D altijd ontraden, laat ze nooit zelf denken, gaat toch niet goed :-)) Voorbeeld: Iemand bestelt een tafel bij een timmerman en levert er een tekening in perspectief bij, met de maten. Wat krijg je terug: een tafel met drie poten, want die vierde stond niet getekend…

Ik kwam dus thuis en zie de boy met het zaklampje op z’n telefoon door het huis stampen, spaarlamp in de ene, fittingschroevendraaier en nijptang in de andere hand. Hoewel ik lichtelijk beneveld was vroeg ik ‘m toch maar even naar het plan. Hij vond dat de lamp in z’n badkamer meer licht gaf dan die in de slaapkamer en wilde ze dus omwisselen. Prima, maar waarom dan de schroevendraaier en de tang? Om de fitting te verwisselen. Hmm… Even kijken en toen wist ik dat beide dezelfde fitting hadden. Dus omwisselen hoeft niet. En die tang? Om de draden door te knippen! Pardon? Ik heb ‘m dus maar even laten zien dat je een fitting open kunt draaien en dan twee schroefjes los en hops, fitting en draden van elkaar gescheiden. Een wonder! Toen ik nogmaals naar de lampen keek, bleek dat ze hetzelfde wattage hadden. Omwisselen had dus totaal geen zin, er komt evenveel licht af. Omdat ‘ie dat niet wilde geloven heb ik beide lampies in de badkamerfitting gestopt en toen was ‘ie toch overtuigd. Tsja, de badkamer is natuurlijk kleiner, heeft een spiegel en is licht betegeld, dus dan lijkt het zeker lichter, dat wel…
Eind goed, al goed (hij had wel de schakelaar uitgedaan voor ‘ie de tang in de draden wilde zetten trouwens), maar ik heb ‘m toch maar verteld dat één TL-balk maken (of er naast staan als dat gebeurd) nog geen electricien maakt.

Daarna lekker geslapen! Wel zondaochtend de boy weer onder z’n voeten gegeven, want hij ging weer om 8:00 de vloer taan schrobben (tot daar aantoe) onder (zijn) genot van de Rwandese evangelische radio (foute boel!). Drie woorden Engels (en m’n slaperige kop waarschijnlijk) was gelukkig voldoende om nog een paar uur slaap aan toe te voegen.

So far no news on the bicycle…

Het weer in Butare: Ik schat een graad of twintig, drieëntwintig, half bewolkt en elke dag een stevige bui. Kortom, prima weer zolang je binnen bent tijdens die bui. ‘s Avonds wel behoorlijk fris. Trui zeker nodig.

Related Images:

Coordinaten

Vandaag wel snel internet (eindelijk!), dus maar eens op Google Earth/Maps gekeken waar ik nu woon. Voor degenen die geïnteresseerd zijn: Mijn huis heeft de coordinaten -2.59057,29.751427 en het gebouw van de Research Commission is te vinden op -2.606571,29.740891.

Related Images:

De eerste colleges en andere wederwaardigheden

Gisterenmiddag (woensdag) voor het eerst college gegeven. Er zitten blijkbaar maar zo’n 15 studenten in het derde jaar. En dat dachten we in NL dat de aantallen tegenvielen… Maar goed, dat maakt het voor mij wel een stuk makkelijker. met zo’n klein clubje kun je veel flexibeler inspelen op wensen en wordt het geheel ook informeler. Er was zelfs een beamer geregeld! Gelukkig maar, anders wordt het een hoop krijt-werk. Zoals gezegd ben ik gewoon begonnen met een inleidend verhaal over laserkoeling, wat onderdeel is van m’n promotieonderzoek. Voor mij een rustig begin en voor hen toch nieuw. Ik moet zeggen dat er weinig reactie uit de zaal komt. Misschien komt dat toch doordat ze nog niet echt aan het Engels gewend zijn (om het te spreken in elk geval). Het is vanaf dit jaar verplicht voor docenten om in het Engels te doceren heb ik begrepen en niet iedereen is daar van gecharmeerd. Daarnaast is het voor beide kanten van de zaal even aftasten natuurlijk. Maar goed, ik kwam netjes uit met m’n aantal slides, dus dat was weer mooi meegenomen. Na afloop kwamen er toch wat vragen, zo in de wandelgangen. Een daarvan was of we alsjeblieft iets met een experiment konden doen, want ze werden daar al doodgegooid met theorie. Nou wat mij betreft prima natuurlijk, maar ja, apparatuur hebben ze niet. Geld ook niet en over de importbeperkingen had ik al gesproken. Er blijkt hier een HeNe lasertje te staan, wie weet kunnen we daar wat mee. Eerst maar eens uitzoeken of ik ‘m mag gebruiken en of ‘ie het überhaupt nog doet.

Donderdag heb ik ze lekker aan het werk gezet. Ik had een aantal opgaven voorbereid en daar zijn ze toch dik anderhalf van de twee uur zoet mee geweest. En ik had niet het idee dat ze het helemaal doorhadden. Maar vragen ho maar… En ik versta geen Kinyarwanda, dus ik kan ook niet horen waar de moeilijkheid ligt. Wel grappig is dat ik af en toe begrippen in het Frans langs hoor komen. Ik heb nu ook hun quantummechanicadiktaat gezien en dat is volledig in het Frans. Jammer dat ik geen Franse versie van Mecanique Quantique van Cohen-Tannoudji heb kunnen downloaden in NL (de Engels wel :-)). Maar goed, inhoudelijk hebben ze zo’n beetje hetzelfde gehad als onze tweedejaars + de helft van “Physics of Atoms and Molecules” van B&J. Veel dus. De helft van het boek (B&J) dat ik wilde gebruiken is dus al bekend. Nou ja, dan ga ik lekker door met Atom Optics en gooi zodra het nodig is nog Stark-effect en Zeeman-effect in de mix. En op het eind misschien nog wat molekuulfysica. Hoewel… Gisteren werd me door de studenten ook al gevraagd of ik niet toch ook nog wat Mathematica-achtige programmeerdingen kon geven. Dat zou ik namelijk oorspronkelijk doen en dat hadden de studenten blijkbaar ook doorgekregen. Ik vind het allemaal prima, maar dan gaat het wel van de atoomfysica-tijd af. Wie weet dat ik dat eind april begin mei als afsluiter doe ofzo. Want ik heb geen idee hoe makkelijk ik van het curriculum af mag wijken. Anderzijds heb ik nog geen enkel woord gehoord over wat ik nu eignelijk moet behandelen. Tot nog toe vind Safari alles prima :-).

De internetverbinding blijft verder klote. Vandaag op de campus ook eens geprobeerd, maar dat maakt voor de snelheid niks uit. Met 1 à 2KB/s mag ik blij zijn (voor de gewone man: je gemiddelde ADSL lijn in NL geeft zo’n 300KB/s). Zelfs nu rond 19:15 kom ik daar niet boven. Daarbij komt dat we in het gebouw van de Research Commissie (waar ik dit nu typ) een draadloze WiMAX verbinding hebben met de latencyproblemen van dien. Nou ja, dan wordt er dus voorlopig maar niet geskyped en ben ik blij met het lezen van e-mails (zonder attachments of fancy HTML-opmaak!) en natuurlijk al jullie leuke berichten als reactie op deze schrijfsels.

Trouwens, gisteren was ik direct na de college’s naar huis gegaan, rond 16:30. Lekker vroeg thuis dus. Lag ik net op de bank een Fanta Citron te versnaperen, komt de boy met de mededeling dat twee vrienden van hem in de tuin staan. Met twee fietsen. Ik had vorige week ergens laten vallen dat ik misschien wel een fiets wilde kopen om mij hier te verplaatsen. Dus hij had al eens rondgekeken in de winkels hier. Maar de prijs lag me (ca. €100,-) toch wat te hoog. Daarom was ik het alweer half vergeten. Maar hij had dus een vriendje in tweedehands fietsen. En die stond dus met een racefiets (jawel!) en een citybike/mountainbike-achtig geval op de stoep. Schitterend! De mountainbike was te klein en had remmen van niks (en ik ga niet traditioneel Rwandees met m’n eeltige hak op de voorband duwen). De racefiets had wel degelijke remmen en een redelijk formaat, maar ja, wat moet je met die (relatief) dunne bandjes in de modderstraten van Butare? Alleen de hoofdstraat is geasfalteerd… Dus dat ging niet door. Ze hadden nog wel een grotere mountainbike, dus die komen ze nu een volgende keer laten zien. Ben benieuwd of deze Mzungu (witneus) nog op de pedalen komt te staan :-). Lekker pittig bergje op en af met al die moddergeulen. Si Dieu le veut, zullen we maar zeggen. En wie weet over een paar maanden blijkt dat Dieu n’a pas voulu.

Nog een nieuwigheidje: We blijken wel een nachtwaker/tuinman te hebben. Hij was alleen de afgelopen tijd ziek. Niet zo gek, want hij ziet er niet uit. Een jaar of zeventig (wellicht zestig, ander ras is altijd lastig schatten) en een partij doorlopen ogen… En hij is ook een beetje raar (hoewel hij wel netjes en beleefd “Bonjour monsieur” zegt en mij roept als m’n vervoer naar de uni ‘s ochtends voor de deur staat). Inmiddels weet ik ook waarom, want volgens de boy maakt ‘ie iets teveel salaris aan bier op. En dat terwijl hij wel vrouw en kinderen heeft. Maar goed, dat is mijn mijn housekeeper en gatekeeper sowieso raar omdat ze allebei in/bij het huis wonen. Voor zover ik me herinner was het vroeger zo (we spreken nu 1984-’85), dat die knakkers een eigen huis hadden waar ze naartoe gaan. Maar deze twee niet. Israel, de boy, woont gewoon in huis en zorgt voor zichzelf en voor gatekeeper Anastase komt blijkbaar elke dag een dochter eten brengen. Nou ja, ik vind het prima. Ik betaal ze niet, dat doet huisvesting. Zolangs ze hun werk maar doen.

Goed, ik krijg het koud en het is dik tijd voor een hapje eten (anders eet ik m’n voorraad dropjes te snel op), dus ik ga maar eens naar huis. Geniet allemaal maar lekker van de kou en nattigheid daar. Hier regent het ook minimaal 1x per dag flink, maar daarna is het weer heerlijk warm. En voor €2,50 met de taxi naar huis kan hier wel en bij jullie niet :-).

Groetjes,

Len.

Related Images:

Newer posts »

© 2024 Lennart's weblog

Theme by Anders NorénUp ↑