Notes about open source software, computers, other stuff.

Author: LCK (Page 12 of 14)

A bioinfomatician on the move...

Wederom Weekend

En zo is er weer een week voorbij in Butare. De eerste week met m’n nieuwe Texaanse huisgenoot. De Zwister is nu alweer een kleine maand weg, dus wel prettig dat er weer iemand is om tegenaan te lullen. Deze jongen werkt voor het SPREAD landbouw project dat hier voonamelijk bekend is door de ontwikkeling van de Maraba koffie. Voor mij ook erg leuk, want dat zijn weer eens andere verhalen.

Verder deze week weinig interessants. Nog steeds genoeg werk overal. Lesgeven aan de wiskunde studenten is nu een van m’n favoriete bezigheden. Het gaat om wat computercursussen voor wetenschappelijke software, dus lekker hobbyen en ondertussen zelf e.e.a. bijleren. Verder probeer ik op de RC wat zaken af te ronden, maar dat gaat niet zo makkelijk. De directrice is momenteel in Finland, maar houdt de vinger strak aan de pols via de mail.

En dan moet er nog wel genoeg tijd overblijven voor ontspanning en genieten. Gelukkig gebeurd dat ook :-). Gisteren was helaas zeer regenachtig, maar werd uiteindelijk toch gezellig. De Texaan heeft ook in het Peace Corps gewerkt (in de Caribean) en had contact gezocht met enkele van de vrijwilligers hier. Bleek dat het een van de meiden was die ik ook ken. Degene die ook goed kan koken, dus hebben we haar en ‘r vriendje uitgenodigd om te komen eten. Eerst samen boodschappen gedaan zodat de Texaan meteen de markt kon zien. Vanwege de regen kon dat pas rond een uur of vijf als de markt al bijna dicht is. Gelukkig toch nog e.e.a. kunnen vinden en toen, met een paar flessen wijn, op huus an en aan de slag. Aardappeltjes uit de oven, boontjes en gehaktballen. We hadden eigenlijk Boeuf Stroganoff gepland, maar de lappen rundvlees waren op, dus dat ging niet door. En vooraf had ik tomaatjes gevuld met tonijnsalade gemaakt. En als toetje een plakje Belgische pure chocola (dankjewel familie!!). Zulke lekkere chocola bleek totaal onbekend bij de Amerikanen. Blij dat je ze dan toch nog wat bij kunt brengen ;-).
Uiteindelijk aten we pas om een uur of tien en uitdeindelijk werd het gezellig laat. Kortom, een geslaagde dag!

En zondag? Zondag was/is een typische zondag. Uitslapen, ontbijtje op de veranda en rond de middag (dat was het toch al) even de bult op, het centrum in, voor boodschapjes voor vanavond. Een glaasje op het terras van Ibis en vervolgens een alternatieve route naar huis gezocht. Richting het dal en de gebouwen van de watermaatschappij en het World Food Programme. Het weer,hoewel droog, was niet mooi genoeg om te gaan zwemmen, dus dan maar een wandeling. Volgende week eens kijken of we naar de overkant van het dal kunnen komen. Kijken wat er aan de andere kant van die heuvel ligt. En dan plannen we het vantevoren, zodat ik niet op m’n slippers loop en we een fles water meenemen :-).

Uiteindelijk bleef het droog en werd het weer heelijk zonnig. Dus zitten we nu lekker op de veranda. Glaasje tonic, nootjes, niks mis mee.

Voor degenen die op de hoogte zijn van het hoofdstuk “Hoe krijgen we de tuinman/gatekeeper/nachtwaker ontslagen”: Daar zit nog weinig schot in. De ontslagbrief schijnt klaar te zijn, de brief om de nieuwe aan te nemen ook, alleen moet er nog een hotemetoot een krabbel onder zetten. Ondertussen wachten wij. Zowel af als op de tuinman, want hij zou 20 minuten weggaan om wat te eten en dat was tweeeneenhalf uur geleden… Hij zal wel weer dronken zijn als ‘ie terugkomt. En vandeweek was ‘ie weer eens een middag, nacht en ochtend pispoten. Morgen maar weer eens bij personleeszaken langs. Kijken of we hier en daar niet wat pilipili moeten stoppen waar de zon niet schijnt.

Tot snel!

Related Images:

Kip

Vandaag lag er ineens kipfilet in de vriezer bij de supermarkt. Voor het eerst sinds ik hier ben!

Lekker een Aziatisch prutje à la chicken tonight gemaakt. Vooralsnog ben ik nog niet ziek, maar prijs de nacht niet voor het ochtend is ;-).

Ain’t it a life!

Related Images:

La vie au Rwanda

Na een week van hevige regenval lijkt het nu weer wat rustiger, en dat mag ook wel! Juni en juli vormen de droge tijd, dus onderhand moet het van dagelijks regen toch echt overgaan naar eens per week. Vandaag nog geen regen gehad, dus nu is het nog lekker genoeg om buiten te zitten. Lekker op de veranda. Op een van m’n nieuwe stoelen met een muziekje, een bacardi cola (dankjewel Dicky) en een sigaarjte (dankjewel mams). Luisteren naar de krekels en tot enkele minuten geleden nog kijken naar de vleermuizen (inmiddels is het daar te donker voor). Kortom, ça va bien au Rwanda!

Shit nu is m’n sigaar uit… Momentje….

Gisteren hebben de fysicastudenten examen gedaan. Zo op het eerste gezicht ziet het er goed uit. De besten waren na twee uur weg, en er waren er ook een paar die tot het eind bleven. Hopelijk halen ze niet allemaal een 9, anders was het mooi te makkelijk… Ach, ik kan altijd nog strafpunten voor slecht Engels geven :-). Onlangs kreeg ik ook te horen dat de wiskundestudenten (Master studenten, dus een paar jaar ouder dan de 3ejaars fysica) ook een examen moeten doen voor de computercursus (beetje Pyrhon en wat LaTeX) die ik ze geef. Ik dacht dat dat een beetje een ‘tussendoorcursusje’ was, maar blijkbaar niet. Ik vind het prima, wordt er ook netjes voor betaald (als alles administratief gezien goed gaat, natuurlijk).

Verder momenteel weinig nieuws. De Zwitserse huisgenoot is vandaag even teruggeweest. Hij heeft een reisje achter de rug door Burundi (met ons meegereden) naar Tanzania, Zanzibar achter de rug en vliegt vrijdag naar Zürich terug. Jammer voor mij, maar leuk voor hem! Kortom, het is wat stil in huis. Wellicht eens zien of het contact met de Koreaan wat aan te halen valt. Want het aantal muzungu’s in mijn omgeving loopt wat terug. Vorige week een bevriende Amerikaan uitgezwaaid die tijdelijk huiswaarts keert i.v.m. aanhoudende malaria (ja, het blijven de tropen hier). En de Peace Coprs meiden zitten alweer een maand op hun posts, en dat is niet in de buurt. Afgelopen weekend waren er een aantal in Butare i.v.m. de verjaardag van een van hen. Was weer ouderwets gezellig. Ben blij dat ik hun baan niet heb :-). Als ik door was gegaan met VSO was dat wel zo geweest. Lucky me!

Zo, de baco is op, de sigaar bijna, dus tijd om weer eens op te hangen.

Tot snel!

Related Images:

Intensieve weken met Muzungu’s uit het vaderland

Het is al weer bijna een maand geleden dat ik dit weblog ververst heb. Daar is maar een verklaring voor: M’n familie was op bezoek. Twee ouders, twee zusjes en de vriend van een van hen hebben hier de afgelopen weken het land onveilig gemaakt. Erg gezellig mag ik wel zeggen!

We zijn begonnen met een tripje van enkele dagen naar Gisenyi in het noordwesten, aan het Kivumeer. Daar hebben de meiden de gorilla’s bezocht terwijl ik met de ouwelui lekker van het strand heb genoten. We zijn ook nog even bij de Congolese geweest (Gisenyi en Goma liggen tegen elkaar aan). Irene wilde graag de grens over, maar dat leek sommigen toch niet zo’n verstandig idee. Uiteindelijk heeft onze chauffeur wat staan babbelen met een immigratieofficial waarna we een rondleiding kregen door niemandsland tot aan de Congolese grenspost. Een gekrioel van mensen die hun handelswaar van het ene land naar het andere brengen en omgekeerd. Veel rolstoelers ook. Die hebben hier allemaal een extra ‘laadvloer’ waar je uitstekend dingen op kunt vervoeren. De duwer en de gerolstoelde delen de winst. Iedereen blij.
Irene kon het natuurlijk niet laten om even met twee voeten onder de Congolese slagboom door te gaan om zo toch even Congo op het lijstje van “landen waar ik ben geweest” te zetten. En ondertussen natuurlijk foto’s maken van alles en nog wat (wel de Rwandese kant op richten, die camera, anders komen er problemen). Een van de vulkanen in dat gebied rookte bijvoorbeeld, hetgeen ‘s avonds erg mooi tot uiting kwam door de rode gloed boven de krater.

Na Gisenyi terug naar Kigali om daar koninginnedag te vieren. Halverwege de rit kregen we bericht uit Kikkerland over de aanslag. Ik had m’n laptop mee (er moest ook nog wat gewerkt worden tussendoor), dus we konden meteen de beelden opzoeken. Nou ja, meteen… De GPRS-verbinding hier is erg traag, maar goed, iets is beter dan niets en hij werkt bijna altijd omdat de GSM masten hier op aggregaten werken.
Hoe dan ook, ‘s avonds bij aankomst op de ambassade kregen we direct een briefje in handen gestopt met de mededeling dat er geen feest was, alleen het officiele gedeelte tot 20:00 en dat er noch muziek zou zijn, noch alcohol… Daar ging Lotta’s 30ste verjaardagsfeest in rook op. en je mag blijkbaar niet eens meer even Apeldoorn bellen… Nou ja, zoals wel vaker hier moet je dan maar van de nood een deugd maken en dus hebben we in ons hotel, waar we een huisje voor ons alleen hadden, lekker ons eigen feestje gebouwd. Niks ten nadele van de Keunigin en de slachtoffers hoor, maar je zus wordt maar 1x dertig en de impact van dit soort gebeurtenissen neemt toch reciprook af met de afstand (physiek en in verwantschap) tot de gebeurtenis.

De volgende dag nog een dompertje: Dag van de Arbeid (ja, ook hier) en dus de enige grote supermarkt in het land dicht. En wel claimen dat je 24 uur per dag, 7 dagen per week open bent. behalve als ik er heen wil dan, want de vorige keer dat ik er in wilde slaan voor ik weer naar de rimboe van Butare vertrok was het balansdag en waren ze ook dicht. C’est la vie ici.

Daarna volgde een lang weekend in Bujumbura, de hoofdstad van Burundi (jaja, op vrijdag was zowaar mijn paspoort eindelijk weer terug in Butare. Met visum. Multiple entry zelfs, dus ik was helemaal gelukkig!). Buja stond op de lijst omdat we ook daar ooit een jaar of twee hebben gewoond. Op zoek naar onze oude huizen, maar dat viel ietwat tegen. De straten wel gevonden, maar met al die hoge muren zie je de huizen bijna niet meer. En het is wel even 29 jaar geleden! Maar goed, het was prima weer (bloedheet vergeleken met Butare) dus daar lag het niet aan. En het was gezellig :-).

Na Burundi een tijdje rust in Butare. Voor de family dan, want deze jongen moest gewoon weer werken :-). En eind vorige week naar “het Bos”, het regenwoud van Nyungwe. Dit keer niet naar de kampeerplek waar ik al eens heen was geweest, maar naar een lodge aan het andere eind, de kant van Cyangugu. Daar liggen de theeplantages tegen het bos aan. Een mooie overgang, die wel wat weg heeft van de soortgelijke overgang bij het Kakamega Forest in Kenya. De lodge is simpel maar doeltreffend. ‘s Avonds uitgerookt in het ‘tuinhutje’ met kampvuur, erg gezellig en erg goeg geslapen.
De volgende dag bestond uit een rit van een uur of vier naar Kibuye, langs de kust van het Kivumeer. Schitterende plaatjes (waarvan een hoop bewogen, want je stuitert wat of op de zandweg :-)). Kibuye, mij ook reeds bekend, kwam als een welverdiende oase. Weer kamers met uitzicht op het meer en zelfs, in de verte, de rode gloed van de actieve vulkaan bij Gisenyi. Inmiddels wisten we dat hij zeer waarschijnlijk binnenkort uit zal barsten. Mensen op de flanken zijn gewaarschuwd, maar het blijft afwachten. De seismologen weten pas of hun voorspellingen kloppen als het zover is. On vera.

Zondag zijn we over een secundaire weg via Nyanza naar Butare gereden. Wederom geen asfalt, maar net aangelegd en dus kwalitatief dik in orde. Een mooie route door de bergen met, eindelijk, even wat stukken zonder bananebomen zover het oog reikt. Ja, zelfs dennebomen hier :-).
Maandag rustdag voor de reizigers, die vervolgens dinsdag en woensdag hun laatste etape ingingen: Lac Muhazi en het wildpark Akagera. Vanavond zal ik horen hoe dat gegaan is tijdens ons afscheidsdiner. Morgen stappen ze weer in de glimmende vogel op weg naar het thuisland.

En dan? Dan is het nog maar een maand of twee voor ik zelf die kant op ga. Inmiddels zijn de fysicacolleges afgelopen. 19 mei hebben ze het examen. De mathematen krijgen nog wel wat colleges, maar die zijn wat informeler en kosten minder tijd qua voorbereiding. Ondertussen natuurlijk ook nog m’n werk op de researchcommissie. Dat stond de laatste weken op een wat lager pitje, maar is nu weer in volle gang.
Ik heb nog zoveel ideeen van dingen die ik wil doen voor ik weg ben dat ik de boel goed moet plannen. Zo heb ik hier Ubuntu Linux en het open source concept geintroduceerd tijdens mijn college’s. Sommigen hadden er al van gehoord, anderen nog niet, maar de welig tierende Windowsvirussen hier zorgen volgens mij voor extra aantrekklijkheid van dit Windows-alternatief. Ik heb mijn eigen aangepaste variant van de installatie CD gemaakt met extra pakketten voor wetenschappelijke doeleinden (Python (scipy, pylab, etc), Octave, LaTeX, etc.). Kost uren om alles te downloaden, maar daarna kan ik het hier op DVD verspreiden en is iedereen happy.
Verder wil ik proberen om het concept van de webenquete te introduceren in de RC. Hopelijk wordt het dan wat minder arbeidsintensief om de verschillende enquete’s te verwerken. Verder wil ik zelf nog meer over Python leren, mijn meegebrachte boeken lezen, genieten van de comfortabele stoelen op de veranda die ik van paps gekregen heb, in combinatie met de Belgische biertjes die m’n zussen hadden meegebracht. En over een week of vijf komt m’n meisje natuurlijk op bezoek. Dan gaat er weer gereisd worden. Inmiddels weet ik genoeg leuke dingen om te doen, lekkere dingen om te eten en rustige plekjes om uit te rusten.
We zullen zien! Zoals altijd ideeen genoeg, nu nog tijd vinden :-).

Tot snel!

Related Images:

Lopen jeukt!

Nooit geweten dat het kon, maar sinds gisteren jeukt het als ik loop. Een muggebult boven op m’n middelste teen en een aan de binnenkant van m’n voet. Kan geen stap zetten of ik merk het.

Sufferen in Afrika…

Related Images:

Kort koppie

Na ruim drie maanden van huis was het gisteren dan echt tijd om eens naar de kapper te gaan. Toen Niels en Erin hier in Februari waren is hij ook naar de kapper geweest en ik was nou niet echt onder de indruk van het resultaat. Vandaar dat ik het steeds heb uitgesteld.
Kapsalons zijn hier trouwens sowieso grappig, want menigeen noemt z’n nering “saloon” in plaats van “salon”. Helaas is er geen bar, zijn er geen klapdeuren en geen krukken. Er is wel een spiegel, maar of die bij knokpartijen ook snel wordt weggedragen weet ik niet :-).
Maar dat terzijde. Ik nam dus met enige angst plaats in de stoel om daar de Rwandese knipcultuur te proeven. Als snel werd duidelijk waarom Niels (en ik nu ook) naar buiten kwamen met een soort kruising tussen een eind-jaren-tachtig blockhead en een crew-cut uit het Amerikaanse leger: Ze gebruiken geen scharen! De kappers hier hebben slechts de tondeuse als favoriete wapen. Voor de gemiddels Afrikaanse man geen probleem, want die laat slechts haar staan in de range van 0 tot 2 mm. Maar ja, probeer mijn kuif of het haar midden op mijn hoofd maar eens met een tondeuse aan te pakken. Da’s verdomde lastig! Aan de achterkant en boven de oren is het geen probleem, vandaar het blockhead-achtige resultaat.
En wa kost da? Nou, voor een umuzungu kost da drie maal meer dan voor een local. 1500RwF, omgerekend zo’n €1,80 dus ja, wat kun je daar dan nog van zeggen? In NL ben ik het tienvoudige kwijt (maar dan zit wel in “Le Salon” in plaats van “Le Saloon” ;-)).

Related Images:

De week van genocideherdenking en Pasen

De afgelopen week was een bijzondere week, maar vooral ook een rustige week. Van afgelopen dinsdag tot en met vandaag is het namelijk de week van de herdenking van de genocide van 1994. Concreet betekent dat dat er elke dag alleen ‘s ochtends gewerkt wordt. Elke middag zijn er bijeenkomsten, en op de uni was er voor iedere faculteit/ieder onderdeel een avond/nacht waarop ze bijeenkwamen voor een wake.

Ik heb zelf de week gebruikt om lekker uit te rusten, de plechtigheden zijn immers toch in Kinyarwanda. Ik had allerlei grootse plannen om werk voor te bereiden, maar uiteindelijk won de mogelijkheid om lekker een boek te lezen, een computerspelletje te spelen of de tijd anderszins ledig door te brengen. Heerlijk!

Claudio en enkele andere bekenden waren het weekend voor de herdenkingsweek al vertrokken naar Lake Bunyoni in Zuid-Uganda. Het schijnt daar vreselijk mooi te zijn en ik had graag meegegaan, maar ja, zolang mijn paspoort nog niet terug is met het Rwandese visum… Ja, dat is nog steeds niet rond *zucht*. Halverwege de week voor de genocide kreeg ik te horen dat de immigratiedienst niet akkoord was met de papieren die ik ingestuurd had, omdat er geen contract bij zat. Een uitnodigingsbrief was niet voldoende. Gelukkig kon ik de volgende dag al naar de directeur PZ om een contract op te stellen. Dat betrof dan mijn werk bij de Research Commission, want voor fysica is men al een tijdje met een ander traject bezig, maar daarover later meer.
Maar goed, ‘s ochtends dus naar de directeur PZ om e.e.a. uit te leggen. Heb ‘m meteen naar m’n salarisbetalingen gevraagd en volgens hem was het volkomen logisch dat ik nog niks ontvangen had. Zonder contract bestond ik immers niet. In zijn systeem dan. En dat terwijl ik dus twee weken daarvoor een brief van de directeur financien bij zijn assistent had afgeleverd, waarin stond dat ik nu eindelijk eens betaald moest worden conform mijn uitnodigingsbrief (die natuurlijk was bijgevoegd). Maar goed, ‘s middags kon ik m’n contract al tekenen. Daarna moest het nog naar de rector voor ondertekening en dat heeft weer even geduurd (ook vanwege de halve werkdagen). Uiteindelijk is het contract afgelopen donderdag ondertekend en is het (als het goed is) vrijdag verzonden naar Kigali. Hopelijk komt de boel dus deze week rond bij de immigratiedienst.
Wat betreft mijn contract bij natuurkunde, dat gaat langzaam vooruit. Begin vorige week kreeg ik het document in handen, maar toen ik het doorlas was ik niet helemaal zeker van het uurbedrag dat er in stond. Thuis nog eens rustig nagerekend en het blijkt slechts ongeveer de helft te zijn van hetgeen mij toegezegd was (weliswaar per e-mail en niet voorzien van stempel natuurlijk). Maar goed, na wat informeren in het informele circuit (wat het heel goed doet in deze week van herdenkingen, alle muzungu’s zoeken elkaar op voor wat gezelligheid en tijdverdrijf) blijkt dat men het inderdaad erg laag vind. Deze week dus maar weer eens naar de burelen op de campus om het juiste bedrag uit te vinden. Zou ik dan toch nog betaald gaan krijgen voordat ik vertrek? Ik mag het hopen!

Van de dieptepunten weer even naar een hoogtepunt :-). Twee weken geleden, de zondag na de afsluiting van de studentenexpo op de campus, ben ik lekker gaan zwemmen bij het Credohotel. Een verademing na de hete dagen op het campusterrein. Daar ontmoette ik een groep meiden uit de VS die aan het zwembadvolleyballen waren en heb lekker een potje meegespeeld. Ze werken voor het Peace Corps en bleken ook sinds januari in Brutare te zijn ‘gelegerd’. Het Peace Corps bestaat uit vrijwilligers, en is vergelijkbaar met VSO. Ze gaan voor een contract
van twee jaar naar een ontwikkelingsland om daar in de kleine gemeenschappen nuttig werk te doen. Deze meiden waren bijna klaar met hun basic training, inclusief een cursus Kinyarwanda. Jammergenoeg vertrekken ze dus morgen ieder naar hun eigen stekkie ergens in Rwanda. De afgelopen twee weken hadden we regelmatig contact (zeker omdat ik toch maar alleen thuis was (de Koreaan was er soms ook, maar daar heb je weinig gezelligheid van)). Zo heb ik ze uitgenodigd om bij ons thuis lasagne te komen eten. Ze wonen namelijk in een convent hier
in Butare en da’s niet de meest luxueuse plek in ‘t dorp. Elke dag lokaal voer, slapen in kleine kamertjes met weinig luxe en/of privacy. Na enkele dagen uitstel was het donderdagavond dan zover. De vijf dames die ik het beste kende kwamen af (zo, da’s effe een Vlaamsisme… Wist niet dat ik dat nog in me had :-)). Gelukkig maar vijf, want ze zijn in het totaal met 34 vrijwilligers :-). We hebben een heel gezellige avond gehad, heerlijk gegeten, gedronken en
gelachen. En voor hun begrippen een berg luxe, zoals een fornuis en een koelkast. Ineens ga je je eigen stekkie stukken meer waarderen!
Als tegenprestatie hebben ze gisteren de paasbrunch verzorgd. Natuurlijk wel weer bij ons thuis, maar dat vonden Claudio en ik geen enkel probleem (en de Koreaan was toch het hele weekend weg zoals gewoonlijk)! Lekkere pannekoeken, ommelet, sangria en fruitsalade. Een heerlijke paaszondag, met als voordeel dat ik nu een aantal adressen verspreid over Rwanda heb waar ik langs kan gaan. Zoals bijvoorbeeld een uitnodiging voor een 4th of
July-barbeque in Kibuye!

Nu staat de werkweek weer voor de deur. Vandaag maar eens wat college voorbereiden. Nog twee weken voor het einde van het semester en de komst van paps, mams en de meiden!

Related Images:

Druk weekend met leuke evenementen

Afgelopen vrijdag was de diploma-uitreiking. Alle Bachelors, Masters en nog wat andere diploma’s zouden worden uitgereikt in het stadion op de campus. De minister van onderwijs was er bij. En ik ook :-).

In eerste instantie had ik geen uitnodiging gehad (in elk geval niet via de Research Commissie), maar donderdag vroeg mijn kamergenoot bij natuurkunde of ik m’n jurk al gehaald had. Toen ik vertelde dat ik geen uitnodiging had is ‘ie daar meteen achteraan gegaan. Het was al 16:00, maar om 17:00 kwam ‘ie terug met uitnodiging en een toga :-). De toga’s van de docenten hier zijn groen met een band die aangeeft welke graad je hebt. Rood voor dr., blauw voor Masters, geel voor Bachelors en creme voor diegenen onder ons die nog een maitrise uit het Belgische systeem hebben. Volgens mij hebben de hoogleraren in Utrecht een band om de arm die de faculteit aangeeft, maar dat weet ik niet zeker. De afstudeerders hebben allemaal een zwarte toga met een cape in de kleur van hun faculteit.

Om 9:00 was het ‘alle ballen verzamelen’ voor de optocht. Alle docenten (inclusief ondergetekende) vertrokken om 9:15 (geheel volgens schema!!) in optocht achter het fanfarekorps van de politie richting het stadion. Een hele ervaring en een beetje apies kijken. Ik dacht dat mijn toga nogal aan de korte kant was, maar er waren maar weinig mensen met een passende toga. Geen enkel probleem dus. (En ja, ik ga proberen de foto’s online te zetten maar niet vanaf huis, want dat is veel te traag). Bij het stadion aangekomen mochten we de tribune op. Graad bij graad. Zoveel doctoren hebben ze hier niet, blijkt dan maar weer eens.

En toen was het krap 4 uur zitten geblazen. Na wat openingspraatjes kwam het voorlezen van de namen van de geslaagden. Per graad en per faculteit kwamen de mensen wier naam opgenoemd werd naar voren om vervolgens als groep door de minister beëdigd te worden. Gelukkig werden de diploma’s niet tijdens de ceremonie uitgedeeld, want dat zou voor 1452 kandidaten toch wat erg uit de hand lopen. Helaas zaten er geen bekenden van mij bij, want mijn jongens zijn derdejaars en een Bachelor krijg je hier na vier of vijf jaar noeste arbeid.

Na de plechtigheid verliet iedereen het stadion. Sinds vorig jaar wordt namelijk tegelijk met de diploma-uitreiking de Expo gehouden. Een grote markt waarop alle studentengroepen hun bezigheden laten zien aan de buitenwereld. Bijna elke student is hier betrokken bij een of ander maatschappelijk project. Van heel praktisch zoals het geven van AIDS voorlichting en het bouwen van fatsoenlijke toiletten in dorpjes tot het bidden voor weet ik veel.

Mijn studenten hadden ook een stand en we hadden een aantal demonstratie-experimenten voorbereid. En met succes! Alle drie de dagen (vr, za, zo) stond de hele tent vol. Erg leuk en enthousiasmerend voor de studenten (en mij). Ik had m’n studenten wel verteld dat ik niet elke dag van 8:00-18:00 aanwezig zou zijn. Het blijft natuurlijk wel weekend ;-). Maar goed, ze hadden een aantal experimenten speciaal voor mij overgelaten, zodat ik die kon demonstreren. Erg aardig (en wel zo veilig ;-)). Maar goed, als fundamenteel onderzoeker is het best lastig om uit te leggen hoe je demo post in het thema “Hoe de verenigingen zich inspannen om de EDPRS-doelen te halen”. De EDPRS is de Economical Development and Poverty Reduction Strategy. En wat doe je dan met een laser of een elektronenbundel?? Ach, je vezint wat en probeert mensen enthousiast te maken. En dat lukte aardig, al zeg ik het zelf.

En na zo’n weekend is het dan weer gewoon aan de slag. Momenteel geef ik op maandag en vrijdag computercursussen aan respectivelijk mijn fysicastudenten en wiskunde Masterstudenten. Op woensdag en donderdag volgen dan de gewone atoomfysica colleges, dus voor de RC blijven alleen dinsdag en vrijdagochtend over. Druk qua voorbereidingen, hoewel ik wel probeer om de computercursussen gelijk op te laten lopen. Dat lukt niet altijd, want de masterstudenten zijn hier duidelijk een stuk verder dan mijn derdejaars. Maar goed, dat komt ook omdat de masters minimaal twee jaar ouder zijn, maar vaak ook nog een jaar tussendoor als tutorial assistant aan de uni hebben gewerkt. Ze zijn duidelijk doelgerichter en hebben meer vragen. En hun Engels is beter, wat op computergebied natuurlijk wel prettig is. Tenslotte hebben ze een salaris en hebben meestal een laptop, dus kunnen ze thuis oefenen. De fysicajongens hebben geen toegang tot computers, want het computerlokaal heeft maar 8 PCs en is meestal in gebruik voor lessen. En zonder begeleiding mogen ze er sowieso niet in… Er moet nog veel gebeuren om de uni tot het e-learning instituut te maken dat ze graag willen zijn.

Goed, tijd om naar bed te gaan. Tot snel!

Related Images:

Weekend in Kibuye

Deze keer een oud verhaal dat nog steeds afgeschreven moest worden :-).

Op zaterdagochtend 21-2-2009 zijn Niels, Erin en ik vertrokken naar het stadje Kibuye aan het Kivu-meer, het meer dat tussen Rwanda en de DRC ligt. Een schitterend oord! Niels en Erin waren er al op de motor langsgeweest en vonden het zo mooi dat ze er nog eens heen wilden.

Erin wist dat de zus van onze boy in Kibuye woonde, dus vroegen we hem of we nog iets voor haar mee moesten nemen. Hij kon niks bedenken, maar had haar al lang niet gesproken. Een of ander probleem met telefoonnummers dat we niet echt begrepen. Toen we voorstelden om ‘m mee te nemen was ‘ie helemaal gelukkig. Hij stuiterde bijna door de kamer :-). Dus zo ging onze boy met z’n Muzungus op pad. Eerst een uurtje met de bus naar Gitarama, halverwege tussen Butare en Kigali. Daar moesten we overstappen op een andere bus, richting
Kibuye. Nou bleek dat de ‘luxe’ bus pas na een uur ging en daar wilden we eigenlijk niet op wachten. Dus zorgde boy-mans ervoor dat we met z’n allen in een gereedstaande ‘taxi’ werden geladen. Nu betekent taxi
hier iets anders dan bij ons. Een Westerse taxi heet hier [i]taxi-voiture[/i] en zo heb je ook een [i]taxi-moto[/i]. Maar de
hier beschreven taxi is een minibusje, in Kenya ook wel bekend als matatu, in Tanzania als dalla-dalla. En daar kunnen veel mensen in, zeg! Sowieso vertrekt ‘ie pas als ‘ie vol is, en vol was in dit geval
4 rijen van 4 personen. Plus nog twee voorin bij de bestuurder.

Na ruim anderhalf uur hobbelen (met een tussenstop bij een waterval, geregeld door onze boy) kwamen we in Kibuye aan. Schitterend uitzicht over het meer! Verder een niet al te interessant stadje, dus snel met de taxi-moto naar het resort om daar lekker bij te komen van de toch wel vermoeiende reis. En wat lunchen natuurlijk, want het was al drie uur. En anders wordt Niels hongerig…

Onze slaapplaatsen waren super. We hadden twee slaapkamers met douche naast elkaar in een soort rijtjesblok. En met een ‘achtertuintje’ met uitzicht op het meer. Wat chipjes, een flesjes whiskey, goed gezelschap, wat wil een mens nog meer?

‘s Avonds lekker gegeten (crêpes toe!) en toen weer lekker in het tuintje gezeten. De volgende dag rustig uitgeslapen en op ons gemak ontbeten. Niels en Erin bleven nog een nachtje, maar ik moest maandag
natuurlijk gewoon weer werken, dus zondagmiddag de bus van 14:00 genomen (de luxe). Gelukkig hadden we zaterdag bij aankomst meteen een kaartje geboekt, want het was erg druk en de bus was helemaal vol.

In Gitarama moest ik natuurlijk weer overstappen op een taxibusje… Dat was wat minder, want ik dacht dat ‘ie op de heenreis vol zat, nou, dat was nog niks. Op het hoogtepunt zaten er 27 man in het busje. Op en over elkaar. Hoe meer er meerijden, hoe meer er verdiend wordt. En het regende, dus klanten genoeg.

Alsof de drukte nog niet erg genoeg was moesten we ook nog eens stoppen bij een politiecontrole (die vind je om de zoveel kilometer op de weg Butare-Kigali). Ik hoopte dat de ‘overtollige’ passagiers ontladen zouden worden, hoewel er natuurlijk ook een kans was dat er lang gewacht moest worden omdat er een boete betaald moest worden
ofzo. Maar nee, d’r werd er een van de voorbank afgehaald en oom agent nam zijn plaats in om een eindje gezellig mee te rijden. En zo wordt hier dan je veiligheid gegarandeerd!

Een half uur later, het busje was inmiddels gelukkig half leeg, stopten we weer bij een halte, maar dit keer gingen we niet verder. De dame die me geholpen had met het overstappen in de juiste bus in Gitarama (ze moest zelf ook naar Butare) vertelde dat er te weinig mensen in de bus zaten om nog rendabel te rijden, dus moesten we overstappen
op een net aankomend busje dat nog plek had. In de stromende regen. En natuurlijk weer met een man of 20 in het busje, maar dit keer zat ik dus niet op een confortabele plek. Net bij de uitgang, hoewel gelukkig niet bij iemand op schoot, daar ben ik dan toch net de groot voor :-). Onderweg natuurlijk regelmatig stoppen om passagiers in of
uit te laten stappen. En om melk te kopen bij een winkeltje dat blijkbaar een goede naam had, want er gingen ettelijke jerrycans van 1 liter de bus in.

Afijn, twee uur later… aankomst in Butare. Ben meteen de eerste halte uitgestapt want ik was het aardig zat, van twee tot zes in de bus. En je bent natuurlijk niet in Afrika geweest als je niet tenminste één keer in zo’n busje hebt gezeten. Maar goed, wel een leuk weekend gehad, met heerlijk verblijf in het paradijsje dat Kibyue heet.

Related Images:

Visumvervolg

Een korte update over de status van m’n visum. Zoals ik van ‘t weekend schreef was er iets met de formulieren niet goed. Wat bleek nou, ik had toch het juiste formulier. Alleen had ik het met pen ingevuld en dat was niet de bedoeling. Ik moest de PDF op de computer invullen (en dat dokument weigert te saven, zo is ‘ie gemaakt) en daarna printen (want m’n handtekening moest wel echt zijn natuurlijk). Maar printen, dat kon daar niet, want de enige printer bij PZ heeft een parallelle poortaansluiting, en die heeft mijn laptop niet meer. En zoals gezegd, opslaan op een usb-stickie gaat niet…. En de computer waar de printer aan hangt heeft geen PDF reader…. Jaja, het leven is niet altijd makkelijk. Uiteindelijk een PC-printer combo gevonden waar alles wel werkte en toen de boel weer afgegeven.

Toen kwam de vraag of ik een reçuutje had van het geld dat ik bij binnenkomst in Rwanda betaald had. Maar ik heb helemaal niks betaald op het vliegveld. Dat kon de visum-dame van PZ niet geloven. Ik heb nog uitgelegd dat ik m’n huidige visum in NL heb gehaald en daar betaald, maar dat ik voor dit nieuwe visum nog niks betaald had. En waar zou ik dat moeten betalen?
Het mocht niet baten. Ik hoefde nu niks te betalen, maar ze vond het raar dat ik op het vliegveld niet betaald had. Maar dat had ik net uitgelegd…. *zucht* :-).

Ondertussen weet ik dat mijn huisgenoot een iets andere weg bewandeld heeft. Hij heeft de bij het lokale kantoor van de belastingdienst betaald voor z’n visum. Niemand daar wist het precieze bedrag, dus heeft hij maar gewoon hetzelfde bedrag betaald als z’n voorganger. Hij zal wel zien of het geaccepteerd wordt. En ik ook… Inmiddels nadert 1 april met rasse schreden, dus laten we hopen dat ze wat opschieten.

Wordt vast en zeker vervolgd…

Related Images:

« Older posts Newer posts »

© 2024 Lennart's weblog

Theme by Anders NorénUp ↑