Vorige week zaterdag (6/6), lekker weer en dus was Lennart te vinden in het zwembad van het Credo hotel. Lekker genieten van het warme weer, een Fanta citron en koud, helder zwembadwater. De enige andere aanwezige witneuzen waren twee meiden. Je luistert wat, probeert de taal te ontcijferen, maar echt lukken wilde het niet. Soms leek het Duits, soms dacht ik dat het Tsjechisch of iets anders Oost-Europees was. Of wellicht Fins. Toen ze weggingen raakten we aan de praat, het bleek Noors te zijn. Toen realiseerde ik me ook dat ik ze in m’n eerste week ook al gezien had, toen ik regelmatig bij Ibis lunchte. Ze werken als vrijwilliger voor het Noorse Rode Kruis, negen maanden in Rwanda lokale Rode Kruis-vrijwilligers helpen opleiden. Ben met ze richting de stad gelopen, want ik moest toch nog boodschappen doen. Bleek dat ze al snel weer terug naar Noorwegen gingen. Jammer!
Nadat ik langs de markt was geweest kwam ik ze tegen bij Matar. Weer aan de praat geraakt natuurlijk en dus maar lekker een versgeperst aardbeiensapje besteld terwijl ze hun pannenkoeken verder opaten. Bleek dat ze dat sapje nog nooit gehad hadden. En dat is een van de beste dingen in town! Pure gepureerde aarbei! Hmmmmmm! Leverde
me meteen een uitnodiging op om die avond mee te gaan naar de Melo Twist, onze lokale disco/dancing. Ze gaven namelijk hun afsccheidsfeestje, maar de lokale collega’s waren niet zo van het uitgaan enzo. Hier is zo’n feestje vaak rond negenen afgelopen. Ze moesten zelfs stoelen op een rijtje zetten en speeches verzorgen en aanhoren. Arme schapen, hadden niemand om mee uit te gaan. En, je kent me, nooit te beroerd om iemand uit de brand te helpen, dus de Texaan, z’n collegastagiair en ik waren die avond ook mooi te vinden in de Melo Twist. Voor mij de derde keer, en, dat moet gezegd, de gezelligste. Rond 4:00 thuis :-). De eeste keer hier in Rwanda.
De volgende dag weer mooi weer, en omdat we toch te moe waren om ietszinnigs te doen, lekker weer naar het zwembad vertrokken, hoewel het al drie uur was. Door de ligging van het zwembad aan de verkeerde kant van de heuvel is de zon al rond 16:00 uit het zicht. De meiden bleken hetzelfde idee te hebben gehad, dus dat was weer even gezellig. Bleek dat ze ook onze lokale superchinees, restaurant “Chez Gicongoro” niet kenden. De leverde hun dus een uitnodiging op om die avond met ons (de twee Texanen en mij) aldaar door te brengen. De arme schapen wisten wederom niet wat hen overkwam op culinair gebied. Zo blijkt maar weer dat Irene gelijk had: “Het maakt hier niet uit wie je bent, maar wie je kent!”.
Na afloop van die gezellige avond hebben we ze meteen maar uitgenodigd voor wat inmiddels een klassieker mag heten: mijn lasagne. (Ik voel met net Hyacinth “it’s BOUQUET!” Bucket: “I’ll invite you to one of my candlelight suppers…”.) En voor degenen die wat wantrouwend worden: ze zijn allebei bezet in Noorwegen, dus niks aan het handje.
Dinsdagavond was inderdaad gezellig en geslaagd. Weer het een en ander geleerd over het belang van voldoende kaas op de lasagne. Woensdag bracht een verrassing: ik wordt tegen vijven gebeld door Engelbert (de man op de uni die over het huis gaat) dat ‘ie over een half uurtje komt met de nieuwe huisgenoot. Ik wist van niks! Maar goed, een uurtje later komt ‘ie inderdaad aan met een nieuwe gast. Een Pakistaan (recentelijk uit Zweden) die hier drie
maanden komt helpen met de ICT infrastructuur van de uni. Gelukkig wel een gezellige vent, want met vier kerels in huis voelt het ineens erg vol aan. Ik weet alleen geen zak van cricket en het blijkt net dat het wereldkampioenschap aan de gang is… Eigenlijk wel prettig dat ik er niks van weet. Scheelt een hoop gebabbel aan m’n kop. Dat mag de
Texaan nu opvangen, die heeft twee jaar Peace Corps in de Caribean achter de rug en weet dus wel de bal van de bat de onderscheiden :-).
Afgelopen vrijdag zijn de in-house-Texaan, de andere stagiair uit Texas en ik naar Kigali vertrokken. We zouden de Noorsen daar ontmoeten om hun afscheid te vieren. Ze hadden ons aangeraden in de Auberge La Caverne te slapen en inderdaad, dat is een leuk en niet duur plekje. Geen franje, maar centraal gelegen (voor de kenners, net
iets onder de rotonde, aan de weg richting Butare). Erg handig.
Als dank voor de lasagne van dinsdag trakteerden de dames ons op tapas bij de lokale Spanjaard (restaurant Torero). Ik wist niet dat die tent bestond, maar het was er super. Voor ons provincialen toch echt weer even wennen. Zowel aan de concentratie witten, als aan de heerlijk westerse muziek, en niet te vergeten de grote-stad-prijzen. Niks
brochette voor 1500RwF hier. Die avond was er live muziek, fantastisch! Een band die bluez en rock&roll speelde. Terwijl wij op de meiden wachtten, die nog een afscheidsreceptie van het Rode Kruis hadden hebben we mooi kunnen volgen hoe e.e.a. werd opgebouwd. Uiteindelijk kwamen de dames, na ons verscheiden malen op de hoogte te hebben gehouden via SMS, rond 22:30 aan in het restaurant. Rwandese speeches duren erg lang! Maar goed, toen konden we ons dan eindelijk tegoed doen aan heerlijk ‘anders’ eten. Ter afsluiting lekker gedanst en rond een uur of twee weer richting de kooi. Kortom, een fantastische avond.
Kortom, de afgelopen week stond overduidelijk in het teken van Noorse dames. Erg jammer dat we elkaar niet eerder ontmoet/gesproken hebben, dan hadden we allemaal een nog leukere tijd gehad.
Vanochtend lekker uitgeslapen (nadat ik wel Israels radio uit moest zetten, want die knakker stond al zingend de vloer te boenen…). Rustig verder geprobeerd te slapen en rond een uur of twaalf opgestaan. Verder rustig aan gedaan. Vanavond lekker couscous gekookt voor de heren (exclusief de Koreaan natuurlijk, die eet nooit mee). Had afgelopen week namelijk voor het eerst een courgette gevonden. Een welkome afwisseling op het groentemenu. Als ze nu ook nog harissa en lam hadden gehad was het perfect geweest. Desalniettemin waren de reacties positief :-).
Door de komst van de Pakistaan en mijn aanstaande semi-vertrek hadden we van de week tegen elkaar gezegd dat het voorlopig wel uit zou zijn met ons Restaurant “Chez Mzungu” en het uitnodigen van allerlei vrouwelijk schoon (want om onbekende redenen is het aantal mannelijke gasten altijd bijzonder laag geweest). Met vier man in het huis is het al snel druk en wordt gasten uitnodigen lastig. Helemaal als de chefkok ook nog eens op pad is. Maar goed, om het gevoel nog even vast te houden heb ik in een creatieve bui vandaag een zwarte stift en wat A4tjes ter hand genomen. Dus sinds twee uur des middags hangt er een mooi ‘spandoek’ “Chez Mzungu” Boven de keukendeur en de eettafel. Het wordt hier nog gezellig :-). De Texaan was bij thuiskomst aangenaam verrast. Dat kon ‘ie ook wel een beetje gebruiken, want beide Texanen wilden vandaag naar Nyungwe gaan en hadden daartoe de bus geboekt die uit Kigali richting Cyangugu gaat. De bus kwam netjes om 8:30 aan en er was inderdaad plek. Tot zover alles goed. Alleen waren ze vergeten aan te geven dat ze bij het Guesthouse uit wilden stappen. Domdomdom, zoiets ruikt ook een Rwandese buschauffeur niet. Dus eindigden ze in Cyangugu, aan de Congolese grens :-). Na een lunch daar was het enige dat ze konden doen de bus terugnemen, wilden ze nog voor het donker thuis zijn. Maar goed, ze zijn toch mooi twee keer door Nyungwe Forest gereden :-). Gelukkig hadden ze wel aapies gezien onderweg.
In Kigali hadden we een wereldkaart gekocht voor Israel. Een ideetje van de Texaan. Zo kan ‘ie mooi aangeven uit welke landen hij ‘gasten’ heeft gehad. Israel was helemaal verbaasd, maar zodra ‘ie doorhad wat de bedoeling was en dat de kaart midden in de woonkamer kwam te hangen was ‘ie weer grijns van oor tot oor. Ik hoop voor hem dat ‘ie nog veel naamkaartjes toe kan voegen.
Er is inmiddels ook weer nieuws over het hoofdstuk “Hoe krijgen we de tuinman/gatekeeper/nachtwaker ontslagen”: Vorige week kreeg ‘ie eindelijk z’n ontslag aangezegd. Als alles goed gaat (als!), dan is de oude morgen exit hebben we een nieuwe. Eens zien of we niet van de regen in de drup terechtkomen :-).
Nog iets meer dan een week en dan komt Lean! Nog een weekje werken en dan zit het echte werk erop. Dan volgen nog een week of drie reizen en dan zit is dit avontuur ook weer ten einde… Wel jammer, maar ook wel weer lekker om naar huis te gaan. Zeker zo zonder ‘t meisje is het hier soms best eenzaam, ondanks alle leuke contacten. Als ik terug ben in ons Kikkerlandje zal ik wel weer anders piepen.
En op de tonen van Pater Moeskroens “Roodkapje” (“NAAR OMAAA!”) neem ik weer afscheid van m’n publiek. Hopelijk spreken we elkaar nog voor Lean en ik op pad gaan.