Dit weekend ben ik weer naar Kigali geweest. Vrijdagmiddag zijn Niels en z’n vriendin Erin aangekomen. Zij doet een promotieonderzoek op het vlak van Afrikaanse vredesmissies en maakt mooi van de gelegenheid gebruik om hier wat veldwerk te doen. Ik zou zaterdag naar ze toe komen en t/m zondag blijven. Dus maar eens gebeld met mensen in Kigali waar ik altijd terecht kon als ik eens in de buurt was. Nou, dat kwam neer op een typisch gevalletje “You can have my cottage in Mombasa” (*).
Dus Niels maar gebeld om een kamer in hun hotelletje te reserveren. Bleek een fantastisch idee. Ze sliepen in de Auberge du Beau Sejour. Een eindje buiten het centrum, maar schitterend gelegen, en met de taxi-moto ben je er zo (jammer dat ze hier geen Nederlands spreken, zou mooie slagzin zijn). De kamers waren verdeeld over verschillende huizen, met gedeelde badkamer en verbonden via een heerlijke tuin. We hadden een huis voor ons drietjes en voor het eerst heb ik lekker op de veranda zitten lezen. Kigali is een stuk warmer dan Butare (wat hoger ligt), maar ook omdat er hier wel fatsoenlijke stoelen zijn. Thuis staat er een soort van houten keukenstoel en dat is ‘t. Hier stonden stoelen die ik me kan herinneren van ons huis in Butare: met een zit- en een rugkussen waarvan je niet weet of het rugkussen op het zitkussen moet of dat het rugkussen op de bodem moet rusten met het zitkussen ervoor.
Lekker in de buurt gegeten. De eerste (herkenbare) kip in Rwanda. Met aardappelen en (kook-) bananen. Een variant op de ‘akabenze’ die ik donderdag met Claudio, Corrie, John (archeoloog, bijna klaar met z’n promotie) en Maurice (Rwandees die met John samenwerkt) in hartje Butare had gegeten. Ook hier de aardappelen en bananen, maar dan met varkensvlees. Alles besteld per kilo (!) en geserveerd op een grote schaal met een paar vorken. En dan lekker graaien :-). De naam ‘akabenze’ schijnt te komen van het feit dat men een varkenssnuit op een Mercedes-Benz-ster vindt lijken :-). Terwijl we zaten te eten kwamen er wat locals binnenlopen en we hoorden dat er iets over de Mzungu’s werd gezegd. Maurice was zo vriendelijk om te vertalen: “Als zelfs de witneuzen hier akabenze eten, dan moet het wel goed zijn”. En dat was het dus ook!
Na lekker met Niels en Erin te hebben bijgekletst tijdens het eten en op ‘hun’ veranda, toch maar op tijd gaan slapen. Zij hadden nog een jetlag en ik was nogal brak want vrijdagavond waren Claudio, Corrie, John en ik nog uitgeweest in de Melo Twist, de dancing bij hotel Faucon. Een belevenis op zich, maar wel wat veel bier. Zeker voor mijn doen. En rap/hiphop is niet helemaal mijn muziek, dus om een uur of twee had ik het wel gezien. Lekker gaan pitten, ben ik vergeten m’n telefoon uit te zetten. Belt om bloody 8:00 die zuster (van de nonnen-soort) op die ik de vorige keer op de weg terug van Kigali in de bus had leren kennen. Of ik zin had om zondagmiddag langs te komen. Dan kon ik ook meteen kennis maken met een vriendin van haar die hier arts is. Daar zat ik echt op te wachten op zaterdagochtend vroeg… Maar goed, wel aardig dat ze me belde, maar ik zou in Kigali zijn, dus dat ging niet.
Dan maar weer slapen. Proberen. Tot een uur of tien, toen stak een Japans meisje haar kop om de deur met de vraag of ik haar het huis uit kon laten, want ze had geen sleutels. De Koreaan die bij ons in huis woont had haar vrijdagavond uitgenodigd voor een hapje en blijkbaar was ze blijven slapen, want ze kwam uit Kigali. Maar die kluns was dus wel vertrokken op zaterdagochtend. De boy zit dan in de kerk, dus kon ik m’n bed uit om haar vrij te laten.
Kortom, m’n zaterdag begon wat minder, maar eindigde wel heel goed met Niels en Erin. Ze hadden stroopwafels, bitterkoekjes, drop en tijdschriften meegebracht. Allemaal zeer waardevol! En Erin blijkt een leuke meid te zijn met veel Afrika-ervaringen, Uganda, Kenia, Tanzania, Nigeria en Zuid-Afrika zijn al haar revue gepasseerd. Rwanda kende ze nog niet en het valt haar 100% mee. Een aantal zaken die mij ook al opvielen (vergeleken met Kenia dan): De mensen zijn terugetrokken, wel zo prettig als je als blanke rustig wil rondlopen. Veilig. Schoon. Groen!
Als klap op de vuurpijl hebben ze besloten om, in plaatgs van Kigali, Butare hun thuisbasis te maken voor de drie weken dat ze hier zijn :-). Gezellig! En dus zijn ze gezellig meegegaan met de bus terug en hebben we zondagmiddag een hotelletje net buiten het centrum voor ze gevonden, aan mijn kant van Butare. Ziet er prima uit, met terrasje, snackbarretje en nette kamers.
Maandag tussen de middag gaan we met z’n drieen naar de markt. Daar ben ik tenslotte ook nog niet geweest en Erin wilde graag iets Afrikaans op tafel zetten. Ben benieuwd!
(*) Als ik me goed herinner gaat het verhaal als volgt, maar papa en mama zijn de daadwerkelijke autoriteit op dit vlak. Toen we begin de jaren ’80 in Afrika woonden was er een pakistaan die als dank voor geleende flessen whisky altijd het gebruik van z’n huis in Mombasa (Kenia) aanbood: “You can have my cottage in Mombasa” (denk hierbij ook aan het juiste accent). Als het puntje bij paaltje kwam en je wilde er gebruik van maken, was ‘ie altijd net bezet door een neef, zus, vriend of welk ander schepsel dan ook. We zijn er nooit achtergekomen of het hutje daarwerkelijk bestond…
[Edit: tekst enigszins aangepast n.a.v. de correcties van de oude muzungu. Dankjewel!]
Wederom briljante beschrijvingen van avontuurlijke escapades, over aandacht en vermaak niet te klagen. Blijf vooral genieten van de niet-fysica dingen, ook hierin kun je veel lezen. erg leuk Len. Hier alles ok, druk op het werk, weer iets minder aantrekkelijk, weekendjes weg, verjaardag aanstaande, feestje! Al met al vermaken wij ons ook wel. Doe rustig aan, en blijft niet te lang in de zon!
ppp (mede namens de missus)
o trouwens, coordinaten nogmaals gecheckt, klopt idd wel. (ben niet zo´n B mannetje als jij…)
lezen hierboven moet leren zijn.
Pracht verhaal, Len. Kleine correctie op het sterretje: het was geen collega (die beloven toch wat ze doen!?), maar een Pakistaan (dacht ik). Hij woonde in Burundi in het dorp waar wij doordeweeks verbleven tbv. het werk. De beste man kwam met enige regelmaat een fles whisky van ons lenen als er lokaal niets te krijgen was. En iedere keer konden wij als dank gebruik maken van zijn cottage in Mombasa. Maar helaas toen we het nodig hadden…..
Groetjes, ook aan je gasten.
Klinkt niet verkeerd, dr. Karssen!