De eerste colleges en andere wederwaardigheden

Gisterenmiddag (woensdag) voor het eerst college gegeven. Er zitten blijkbaar maar zo’n 15 studenten in het derde jaar. En dat dachten we in NL dat de aantallen tegenvielen… Maar goed, dat maakt het voor mij wel een stuk makkelijker. met zo’n klein clubje kun je veel flexibeler inspelen op wensen en wordt het geheel ook informeler. Er was zelfs een beamer geregeld! Gelukkig maar, anders wordt het een hoop krijt-werk. Zoals gezegd ben ik gewoon begonnen met een inleidend verhaal over laserkoeling, wat onderdeel is van m’n promotieonderzoek. Voor mij een rustig begin en voor hen toch nieuw. Ik moet zeggen dat er weinig reactie uit de zaal komt. Misschien komt dat toch doordat ze nog niet echt aan het Engels gewend zijn (om het te spreken in elk geval). Het is vanaf dit jaar verplicht voor docenten om in het Engels te doceren heb ik begrepen en niet iedereen is daar van gecharmeerd. Daarnaast is het voor beide kanten van de zaal even aftasten natuurlijk. Maar goed, ik kwam netjes uit met m’n aantal slides, dus dat was weer mooi meegenomen. Na afloop kwamen er toch wat vragen, zo in de wandelgangen. Een daarvan was of we alsjeblieft iets met een experiment konden doen, want ze werden daar al doodgegooid met theorie. Nou wat mij betreft prima natuurlijk, maar ja, apparatuur hebben ze niet. Geld ook niet en over de importbeperkingen had ik al gesproken. Er blijkt hier een HeNe lasertje te staan, wie weet kunnen we daar wat mee. Eerst maar eens uitzoeken of ik ‘m mag gebruiken en of ‘ie het überhaupt nog doet.

Donderdag heb ik ze lekker aan het werk gezet. Ik had een aantal opgaven voorbereid en daar zijn ze toch dik anderhalf van de twee uur zoet mee geweest. En ik had niet het idee dat ze het helemaal doorhadden. Maar vragen ho maar… En ik versta geen Kinyarwanda, dus ik kan ook niet horen waar de moeilijkheid ligt. Wel grappig is dat ik af en toe begrippen in het Frans langs hoor komen. Ik heb nu ook hun quantummechanicadiktaat gezien en dat is volledig in het Frans. Jammer dat ik geen Franse versie van Mecanique Quantique van Cohen-Tannoudji heb kunnen downloaden in NL (de Engels wel :-)). Maar goed, inhoudelijk hebben ze zo’n beetje hetzelfde gehad als onze tweedejaars + de helft van “Physics of Atoms and Molecules” van B&J. Veel dus. De helft van het boek (B&J) dat ik wilde gebruiken is dus al bekend. Nou ja, dan ga ik lekker door met Atom Optics en gooi zodra het nodig is nog Stark-effect en Zeeman-effect in de mix. En op het eind misschien nog wat molekuulfysica. Hoewel… Gisteren werd me door de studenten ook al gevraagd of ik niet toch ook nog wat Mathematica-achtige programmeerdingen kon geven. Dat zou ik namelijk oorspronkelijk doen en dat hadden de studenten blijkbaar ook doorgekregen. Ik vind het allemaal prima, maar dan gaat het wel van de atoomfysica-tijd af. Wie weet dat ik dat eind april begin mei als afsluiter doe ofzo. Want ik heb geen idee hoe makkelijk ik van het curriculum af mag wijken. Anderzijds heb ik nog geen enkel woord gehoord over wat ik nu eignelijk moet behandelen. Tot nog toe vind Safari alles prima :-).

De internetverbinding blijft verder klote. Vandaag op de campus ook eens geprobeerd, maar dat maakt voor de snelheid niks uit. Met 1 à 2KB/s mag ik blij zijn (voor de gewone man: je gemiddelde ADSL lijn in NL geeft zo’n 300KB/s). Zelfs nu rond 19:15 kom ik daar niet boven. Daarbij komt dat we in het gebouw van de Research Commissie (waar ik dit nu typ) een draadloze WiMAX verbinding hebben met de latencyproblemen van dien. Nou ja, dan wordt er dus voorlopig maar niet geskyped en ben ik blij met het lezen van e-mails (zonder attachments of fancy HTML-opmaak!) en natuurlijk al jullie leuke berichten als reactie op deze schrijfsels.

Trouwens, gisteren was ik direct na de college’s naar huis gegaan, rond 16:30. Lekker vroeg thuis dus. Lag ik net op de bank een Fanta Citron te versnaperen, komt de boy met de mededeling dat twee vrienden van hem in de tuin staan. Met twee fietsen. Ik had vorige week ergens laten vallen dat ik misschien wel een fiets wilde kopen om mij hier te verplaatsen. Dus hij had al eens rondgekeken in de winkels hier. Maar de prijs lag me (ca. €100,-) toch wat te hoog. Daarom was ik het alweer half vergeten. Maar hij had dus een vriendje in tweedehands fietsen. En die stond dus met een racefiets (jawel!) en een citybike/mountainbike-achtig geval op de stoep. Schitterend! De mountainbike was te klein en had remmen van niks (en ik ga niet traditioneel Rwandees met m’n eeltige hak op de voorband duwen). De racefiets had wel degelijke remmen en een redelijk formaat, maar ja, wat moet je met die (relatief) dunne bandjes in de modderstraten van Butare? Alleen de hoofdstraat is geasfalteerd… Dus dat ging niet door. Ze hadden nog wel een grotere mountainbike, dus die komen ze nu een volgende keer laten zien. Ben benieuwd of deze Mzungu (witneus) nog op de pedalen komt te staan :-). Lekker pittig bergje op en af met al die moddergeulen. Si Dieu le veut, zullen we maar zeggen. En wie weet over een paar maanden blijkt dat Dieu n’a pas voulu.

Nog een nieuwigheidje: We blijken wel een nachtwaker/tuinman te hebben. Hij was alleen de afgelopen tijd ziek. Niet zo gek, want hij ziet er niet uit. Een jaar of zeventig (wellicht zestig, ander ras is altijd lastig schatten) en een partij doorlopen ogen… En hij is ook een beetje raar (hoewel hij wel netjes en beleefd “Bonjour monsieur” zegt en mij roept als m’n vervoer naar de uni ‘s ochtends voor de deur staat). Inmiddels weet ik ook waarom, want volgens de boy maakt ‘ie iets teveel salaris aan bier op. En dat terwijl hij wel vrouw en kinderen heeft. Maar goed, dat is mijn mijn housekeeper en gatekeeper sowieso raar omdat ze allebei in/bij het huis wonen. Voor zover ik me herinner was het vroeger zo (we spreken nu 1984-’85), dat die knakkers een eigen huis hadden waar ze naartoe gaan. Maar deze twee niet. Israel, de boy, woont gewoon in huis en zorgt voor zichzelf en voor gatekeeper Anastase komt blijkbaar elke dag een dochter eten brengen. Nou ja, ik vind het prima. Ik betaal ze niet, dat doet huisvesting. Zolangs ze hun werk maar doen.

Goed, ik krijg het koud en het is dik tijd voor een hapje eten (anders eet ik m’n voorraad dropjes te snel op), dus ik ga maar eens naar huis. Geniet allemaal maar lekker van de kou en nattigheid daar. Hier regent het ook minimaal 1x per dag flink, maar daarna is het weer heerlijk warm. En voor €2,50 met de taxi naar huis kan hier wel en bij jullie niet :-).

Groetjes,

Len.

Related Images: