Na ruim zes maanden zit ik weer in de transfer lounge op het vliegveld van Nairobi. Om 5:45 lokale tijd aangekomen en om 11:55 vertrekt mijn vlucht naar Londen. Lean is rond 6:15 aangekomen en is rond 8:40 vertrokken. Direct naar Amsterdam. Ze heeft duidelijk een veel betere vlucht :-(. Nou ja, niks aan te doen. Als alles goed gaat stap ik rond 22:30 op Schiphol uit het vliegtuig. Dan zit dit avontuur er weer op. Ergens ook wel weer fijn :-). Lekker in je eigen bed slapen, een bed waar je wel in de lengte in past en waar je niet halverwege de nacht naar de andere kant moet rollen om niet teveel op de planken te liggen. Maar ook: weer zelf schoonmaken en wassen. En geen sigaartje met whiskey op de veranda meer. Of lekkere brochettes met goeie frieten en een koud biertje. Wel weer lekkere vleeswaren! En zo kan ik nog wel even doorgaan natuurlijk.
De afgelopen weken is het op dit weblog behoorlijk stil geweest. Dat kwam omdat op 24 juni Lean is aangekomen voor drie weekjes vakantie. Heerlijk! We hebben een autootje gehuurd (een dikke vette witte Toyota Land Cruiser eigenlijk). Daarmee zijn we van Kigali naar Butare gereden, hebben we spulletjes gedumpt (en van mij weer opgepikt) om vervolgens op een twee weken durende tocht door Rwanda en Oeganda te gaan.
Vrijdags zijn we over de nieuwe weg van Nyanza naar Kibuye gegaan, daar twee nachtjes gebleven en van het Kivumeer genoten. Daarna over een onverharde weg naar Gisenyi. Ook daar weer twee nachtjes doogebracht. Helaas hebben we toen wat buien gehad, terwijl we daar lekker in Praradis Malahide zaten, een klein hotelletje met strand.
Op de 30ste hoefde we alleen van Gisenyi naar Ruhengeri te rijden (een uurtje, misschien anderhalf), dus besloten we een omweggetje te maken door halverwege richting het zuiden (Gitarama) te gaan. De weg begon gewoon verhard maar werd halverwege zo slecht dat zo’n Land Cruiser een heel goed idee bleek. door de regen van de dagen ervoor was er ook hier en daar nog wat blubber om doorheen te crossen, dus lol genoeg! Halverwege die weg wilden we de rivier over om vervolgens weer noordwaards te rijden en zo in Ruhengeri uit te komen. Ondanks wat rondvragen hebben we de juiste brug niet kunnen vinden en omdat we toch echt in Ruhengeri moesten komen in verband met de gorilla-zoektocht op de 1e juli moesten we daar echt wel die avond aankomen. Kortom, dan maar de weg blijven volgen en via Gitarama en Kigali alsnog naar het noorden. Gelukkig werd de weg voor Gitarama al verhard, ook die was net aangelegd. Kun je ineens weer supersnel rijden. Na Kigali weer een bui op ons dak gekregen, maar ditmaal was de enige werkende ruitenwisser (die aan de bestuurderskant) ook stuk. Behoorlijk lastig en spannend, want de kwaliteit van dat traject is niet denderend. Of eigenlijk: het dendert behoorlijk vanwege de vele gaten in het asfalt. Moe en hongerig rond 19:30 in Ruihengeri aangekomen, snel wat gaan eten met een van de Peace Corps meiden die ik daar kende en toen snel bedje in. De gorillas eisten dat we om 5:45 op stonden.
De tocht naar de gorillas was ‘bijzonder’. Bijzonder leuk achteraf, maar bijzonder uitdagend op het moment zelve. Jong, sterk en optimistisch als we zijn wilden we wel naar de verst gelegen groep, die had namelijk de meeste apies. En bigger is better, niet?! Dat hebben we geweten. Onze reisboekies spraken over een uur behoorlijk stijl klimmen, en daarna een a twee uur door het oerwoud. Dat hebben we geweten. Meer dan vijf uur de berg op werd het uiteindelijk. Verschillende nesten gevonden onderweg, maar de apen waren steeds weg. Verder de berg op. Uiteindelijk, nadat we beiden een tijdje door de drager de berg op getrokken waren (ik met vermoedelijk hoogteziekte, Lean had eerder voornamelijk moeite met het tempo), hebben we ze rond een uur of twee bereikt. Ik had de eerste 20 minuten nodig om bij te komen, even zitten, adem happen. Gelukkig begon tegen die tijd het pilletje tegen hoogteziekte te werken, dus kon ik de rest van het uur wel lekker meegenieten van rondrennende, uit bomen vallende en planten etende gorillas van allerlei maten. Wacht maar tot je de foto’s en video’s ziet :-)!
En toen, rond drieën als een haas die berg weer af. Voor Lean wel moeilijk, haar enkel was nog niet geheel hersteld van een val in Zuid-Amerika. Voor mij heerlijk, ademen ging steeds beter, mijn iets verrekte knieband mocht niet meer deren, hoewel ik op het laatste traject door het bamboebos behoorlijk wat weg had van Herr Flick van de gestapo. Uiteindelijk net toen de laatste zonnestraal achter de vulkanen verdween stapten we uit het bos. Dat was rond 18:30. Daarna nog even door wat akkers lopen/strompelen naar de auto. Maar dat was niet onze eigen auto, want we hadden een andere route omlaag genomen. Dus nog weer een klein uurtje achter in een pick-up met de rangers richting onze startplaats. Uiteindelijk waren we rond 20:30-21:00 weer in een hotelletje in Ruhengeri. Van ons originele plan om nog dezelfde dag naar Kigali terug te rijden kwam natuurlijk niks meer. Douchen, eten en slapen. Uitgeteld!
En dan nu, lieve kijkbuiskinderen, tijd dat ik eens bij mijn gate ga kijken. Het Oegandaverhaal komt later.
Fijna dag!