Lennart's weblog

Notes about open source software, computers, other stuff.

Author: LCK (Page 11 of 14)

A bioinfomatician on the move...

Cloning Ubuntu virtual machines: some problems (and solutions)

13 December 2009 / / 0 Comments

Yesterday I set up a KVM virtual machine on my new Ubuntu 9.10 server. The VM also ran Ubuntu 9.10 server. In order to do some performance tests (what would be the speed up of having the VM’s disks on an LVM LV on the host, compared to having them in a file on the host) I used virt-clone to clone the machine:

virt-clone --connect=qemu:///system -o testldap -n testldap-lvm -f testldap-lvm/ubuntu-kvm/disk0.img

This clones the VM named testldap to testldap-lvm and put its disk file in the subdirectory testldap-lvm/ubuntu-kvm/. After that I still had to convert this image file to it’s location in an LV, but that’s not what this post is about.

As the machine is cloned, the MAC address of its virtual NIC is also changed. The ‘source’ VM had 52:54:00:f2:cc:40, the new VM was given 00:16:36:46:34:42. As I booted the new VM I noticed it wouldn’t come up as expected. I couldn’t reach it via the fixed IP that I had given the source VM (even though the source VM was shut down, of course). Closer inspection revealed that the interface name for the NIC in the new VM had changed. I vaguely remembered that Debian-derived distro’s do that: because they don’t want NIC name assignments (eth0, eth1, etc.) to change if a new network adapter is added, they tie a name to a MAC address. And, as noted, the MAC address had indeed changed in the cloning process.

The assignments between MAC and eth? name are recorded in the file /etc/udev/rules.d/70-persistent-net.rules. They are set by the script /lib/udev/write_net_rules, so I removed the execute permissions on that file. However, this was not a clean solution, since it resulted in an error on start up. I found that editing /lib/udev/rules.d/75-persistent-net-generator.rules is a far better solution. Adding the lines

# ignore KVM virtual interfaces
ENV{MATCHADDR}=="52:54:00:*", GOTO="persistent_net_generator_end"
# This seems to be the range used by Xen, but also by virt-clone
ENV{MATCHADDR}=="00:16:36:*", GOTO="persistent_net_generator_end"

seems to do the trick (don’t forget to remove the rules already added in /etc/udev/rules.d/70-persistent-net.rules). Make sure to add them after the lines

# read MAC address
ENV{MATCHADDR}="$attr{address}"

so that the variable MATCHADDR has a value. I documented this solution in the Ubuntu bug report that seemed the most appropriate as well.

This solved one problem. Then the next problem reared its ugly head: Both the source VM and the clone refused to finish their boot process, they kept hanging on the NFS mounts defined in /etc/fstab. The only option mountall gave was to enter the root password (after pressing ESC) or type Crtl-D to continue. Doing the latter resulted in nothing but an infinite wait. In an Ubuntu bug report I found that using DHCP for the network interface would solve the problem. And, indeed it did. However, since I want static IP addresses for my servers this was not a solution that I liked. Much to my surprise the NFS mounts worked perfectly after changing the interface (in /etc/network/interfaces) back to static. I don’t know why, but on both VMs I set the configuration for eth0 from static to dhcp, rebooted, changed it back to static and rebooted again to find the problem solved… Strange!

Update 2009-12-18:
As it turns out, the solution to the mount problem doesn’t always work. I tried it again, but now it failed to work after switchting back from DHCP to a static IP. I guess it has something to do with the lease time of the IP, because in the case I described above there was a night between using the DHCP IP and turning static back on. So somewhere, something needs to time out before switching back from DHCP to static IPs works again.

Related Images:

A LaTeX example environment

15 November 2009 / / 0 Comments

Edit: Since the LaTeX beamer class already contains an example environment I renamed mine to latexample

During my stay at the National University of Rwanda I gave a LaTeX course to the Master’s students of the department of mathematics. For this course I wrote my own lecture notes (which I will put up on the web some other time), and already quite early in the process I found out I wanted an environment or something similar that would allow me to split the page in two and display some LaTeX code in the first column and the resulting output in the second column. It took me some time to figure it out (and it’s far from perfect and/or fool-proof), but it does the trick for most simple examples I wanted to show.

So, without further ado, here’s the code:

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27

\usepackage[dvipsnames,pdftex]{xcolor}
\definecolor{lstbgcolor}{rgb}{0.9,0.9,0.9} 
 
\usepackage{listings}
\lstloadlanguages{[LaTeX]TeX}
 
\usepackage{fancyvrb}
 
\newenvironment{latexample}[1][language={[LaTeX]TeX}]
{\lstset{backgroundcolor=\color{lstbgcolor},
    keywordstyle=\color[rgb]{0,0,1},
    commentstyle=\color[rgb]{0.133,0.545,0.133},
    stringstyle=\color[rgb]{0.627,0.126,0.941},
    breaklines=true,
    prebreak = \raisebox{0ex}[0ex][0ex]{\ensuremath{\hookleftarrow}},
    frame=single,
    language={[LaTeX]TeX},
    basicstyle=\footnotesize\ttfamily, #1}
  \VerbatimEnvironment\begin{VerbatimOut}{latexample.verb.out}}
  {\end{VerbatimOut}\noindent
  \begin{minipage}{0.5\linewidth}
    \lstinputlisting[]{latexample.verb.out}%
  \end{minipage}\qquad
  \begin{minipage}{0.4\linewidth}
    \input{latexample.verb.out}
  \end{minipage}\\
}

In the first seven lines the necessary packages are loaded, the other lines make up the definition of the environment. In line 9 the environment is given its name and we define one argument. In lines 10 to 18 we define the options for the listing environment. Then, in line 19 we use \VerbatimEnvironment followed by the VerbatimOut environment from the fancyvrb package to write everything that’s inside the environment into a file called latexample.verb.out. This concludes the actions that are done at the opening of the example environment. When the example environment is closed lines 20 to 26 are executed. The VerbatimOut is closed and then we start setting up to minipages. The left one contains the text we put into the example environment as an lstlisting read from the latexample.verb.out file (line 22), the right one contains the rendered text by using LaTeX’s \input command (line 25).

This is what it looks like:
latexexample-table.png
This example was made with the following code:

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18

\begin{verbatim}
\begin{latexample}
  ... LaTeX code here ...
\end{latexample}
\end{verbatim}
 
A simple demonstration of the \verb|tabular| environment can be given like this:
\begin{latexample}[]
\begin{tabular}{|c|c|c|}
  \hline
  \multicolumn{3}{|c|}{AAA} \\
  \hline
  123 & \multicolumn{2}{c|}{456}\\
  \hline
  BBB & CCC & DDD \\
  \hline
\end{tabular}
\end{latexample}

In the first seven lines the necessary packages are loaded, the other lines make up the definition of the environment. In line 9 the environment is given its name and we define one argument. In lines 10 to 18 we define the options for the listing environment. Then, in line 19 we use \VerbatimEnvironment followed by the VerbatimOut environment from the fancyvrb package to write everything that’s inside the environment into a file called latexample.verb.out. This concludes that actions that are done before the text is rendered. When the environment is closed lines 20 to 26 are executed. The VerbatimOut is closed and then we start setting up to minipages. The left one contains the text we put into the example environment as an lstlisting read from the latexample.verb.out file (line 22), the right one contains the rendered text by using LaTeX’s \input command (line 25).

The environment accepts an optional argument. This argument can be one or more options that are passed on to the <>lstset option list for the lstlisting environment. By default it is set to language={[LaTeX]TeX}. For some reason that I haven’t been able to identify yet, the argument must be given, even if empty (see the example above, which starts the evironment with \begin{latexample}[]. The two [] give the empty option list. This is the reason why in line 17 of the definition we set language={[LaTeX]TeX}, even though I also did this in the environment definition in line 9. I wanted to make the argument optional, but haven’t gotten it to work that way.

So, as mentioned earlier, this environment is far from perfect. Things that involve counters (like \chapter and other sectioning commands, but also numbered equations and figures) don’t work in the sense that the numbering in the example is not separate from the rest of the document. So if you put a numbered equation in the example the equations following the example will have their numbers increased by one. I’m working on a slightly more complex definition of the latexample environment that closes that bug.

Related Images:

Fixing sound problem in Ubuntu 9.04

21 September 2009 / / 0 Comments

Lately I had some trouble with sound on two Ubuntu 9.04 machines. After waking from hibernation sound would not work, or only work for a short time. After restarting alsa (/etc/init.d/alsa-utils restart) and pulseaudio (/etc/init.d/pulseaudio restart) I checked all volume settings with alsamixer, but nothing seemed out of the ordinary. After some more fiddling I found out that simply starting pulseaudio from the command line was enough to get my sound back again.

🙂

Related Images:

Using tikz to generate an abstract box in LaTeX

14 September 2009 / / 4 Comments

LaTeX is a document preparation system that I used for most texts I’ve written since my Master’s thesis, the largest project being my PhD thesis.

Recently a friend of mine asked me if I could help him creating a boxed abstract. Normally a \framebox{} would have done the trick, but he wanted the word “Abstract” in the top left corner of the box. I tried a few variations on his start, but in the end I realised I could try my newly developped tikz skills on it. Together with Google I came up with the following solution that loads the tikz package and then defines the \boxabstract{} command.

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19

  \usepackage{tikz}
  \usetikzlibrary{shapes,shadows}
  \tikzstyle{abstractbox} = [draw=black, fill=white, rectangle, 
  inner sep=10pt, style=rounded corners, drop shadow={fill=black,
  opacity=1}]
  \tikzstyle{abstracttitle} =[fill=white]
 
  \newcommand{\boxabstract}[2][fill=white]{
    \begin{center}
      \begin{tikzpicture}
        \node [abstractbox, #1] (box)
        {\begin{minipage}{0.80\linewidth}
%            \setlength{\parindent}{2mm}
            \footnotesize #2
          \end{minipage}};
        \node[abstracttitle, right=10pt] at (box.north west) {Abstract};
      \end{tikzpicture}
    \end{center}
  }

The resulting PDF looks like this:

Note that since the actual text is set in a minipage normal indentation is not set. This can be circumvented by uncommenting the line that sets the \parindent.

Related Images:

Verandering

9 September 2009 / / 0 Comments

En na de vorige post begint dit blog aan een nieuwe koers. De reiziger is thuis, om Boudewijn de Groot maar eens te citeren, dus tijd voor verandering. De verandering houdt in dat ik op deze plek over andere dingen ga bloggen. Waarschijnlijk computer-, techniek- en muziekgerelateerde zaken, wellicht niet direct interessant voor de mensen die hier hun emailadres hadden opgegeven om op de hoogte te blijven van mijn Afrikatijd. Zij kunnen nu afhaken (mocht het niet lukken om je emailadres af te melden, stuur dan gerust een mailtje, dan kijk ik er even naar). Een andere verandering is die van taal. In principe ga ik nu over naar het Engels om mijn hersenspinsels ook toegankelijk te maken voor de rest van de wereld.

Hopelijk blijven er mensen lezen!

Related Images:

Uganda en het einde

9 September 2009 / / 0 Comments

Jullie hadden nog wat van me tegoed: het laatste deel van mijn heldenepos over de avonturen in centraal Afrika.

Na ons gorilla-avontuur op de flanken van de vulkanen zijn we naar Kigali gereisd om daar een dagje bij te komen van het inspannende avontuur. En zo vertrokken we, een dag later dan gepland, op vrijdag 3 augustus vertrokken naar Uganda. Met de VIP bus. Een dikke acht uur over een soms goede, maar regelmatig slechte weg richting Kampala. Na ruim een uurtje kwamen we aan bij de Rwandese-Ugandese grens. Een verademing want twee uur in de rij staan. Dat was lekker, want m’n benen konden eindelijk weer even gestrekt worden, en je had even rust aan je kop. Want in VIP bussen hebben ze video. Met fantastische Ugandese rap, of erger nog, gospels… Kortom, hel. Zelfs m’n oordopjes konden het geluid niet onderdrukken, daarvoor houden ze teveel van oehoerend hard.

Enfin, de aankomst in Kampala was fantastisch. Wat een heerlijke grote stad was dat na Butare en Kigali. Een verademing. Behalve letterlijk dan, want dan valt je ook op dat het verkeer in Kigali niet eens zo heel erg verstopt zit. En dat het anti-plastic-zakken-beleid en het maandelijkse verplichte gemeenschapswerk (iedereen moet z’n straat schoonmaken of ander werk doen voor de gemeenschap) in Rwanda z’n vruchten afwerpt. Maar toch, het was heerlijk om de veelheid aan hoge gebouwen en winkels te aanschouwen. Een mens mist de consumptiemaatschappij soms best :-).
Na wat omzwervingen kwamen we uiteindelijk bij een hostel uit dat nog wel plek had en ik vond het prima. Even zitten en bijkomen. En het had wat weg van een camping met een wat groot uitgevallen kantine, dus voor mij perfect voor het vakantiegevoel.

Zaterdag hebben we uitgerust en lekker gegeten bij een Italiaan. En zondag kwam de klapper. Raften op de Nijl bij het plaatsje Jinja, waar de Nijl uit het Victoriameer stroomt. Wat een heerlijke dag! Lekker veel stroomversnellingen en fantastisch weer. Adrift had het perfect geregeld. We werden opgehaald en weer thuisgebracht en na afloop was er een BBQtje met wat bier om weer op krachten te komen.

De drie dagen daarop hadden we een safari geboekt naar Murchison Falls National Park. Met een busje, een jeep, twee chauffeurs, vier Britten van mijn leeftijd en een gezin van zes Nederlanders (ja, die zijn er meer) gingen we op pad. Ditmaal over de beste weg die ik in heel Afrika gezien heb. Lang, recht, en onlangs geasfalteerd. Een genot!
Het middagprogramma bestond uit een tochtje naar de Murchison Falls, alwaar de Nijl zich door een zes meter brede kloof wringt. Erg spectaculair! En toen naar het basiskamp. Met bar! En ‘s avonds werd er lekker voor ons gekookt waarna we moe in ons tentje (!) kropen, maar niet voordat we even naar de wrattenzwijnen hadden gekeken die gezellig het terrein op waren gewandeld op zoek naar restjes.
De volgende ochtend vroeg op voor een game drive. Leuke beestjes gezien! Olifanten, giraffen, apen, hertjes in allerlei soorten en maten en zelfs twee leeuwinnen op jacht. Alleen geen zebra’s niet, die hadden ze niet. Na een lekker lunch zijn we weer vertrokken, ditmaal voor een cruise op de Nijl. Langs hippo’s en krokodillen op naar Murchison Falls, maar nu dan van onderaf gezien. Nou ja, onderaf, je blijft er toch nog een behoorlijk stuk vandaan. Ik vermoed dat ons bootje niet zo tegen de stroming was opgewassen en wellicht wilden ze ook niet het risico lopen op een botsing met rotsen. Of erachter komen dat keren in de kloof wat moeilijk is.
Woensdag, de laatste dag van de safari, begon weer met een heerlijk ontbijt waarna we naar het begin van het park reden, waar een bos is met chimpansees. Ons gorilla-avontuur indachtig waren we ietwat huiverig, maar de bergen waren lang niet zo hoog. Eigenlijk gewoon heuveltjes, dus dat viel goed mee. Wel weer een wandeling van een uur of drie, dus we waren desalniettemin blij om het weer gered te hebben. Na een wederom goede lunch (onze chauffeuse was een fantastische kokin!) vertrokken we weer richting Kampala. Daar alles klaar gemaakt voor de terugreis naar Kigali. Weer met de bus, weer klereherrie (maar beter dan de heenweg, geen gospel maar Nigeriaanse soaps). Donderdagavond kwamen we moe maar erg voldaan weer in Kigali aan.

Vrijdag de 10e zijn we, na wat boodschappen te hebben gedaan bij La Galette, weer met de Volcano bus naar Butare gereden. Een heerlijke thuiskomst. De Texaan en de Pakistaan hadden de boel nog redelijk op orde, hoewel ze me wel gemist hadden :-). En de Koreaan? Wat hij ervan vond weet niemand.

De volgende dag had ik m’n afscheidsfeestje gepland, maar eerst moesten we ‘s ochtends nog even naar de bruiloft van Alice, een collega van mij bij de Research Commissie. We hadden ervoor gekozen om naar de bruidsschatceremonie te gaan omdat dat toch wel heel anders is dan bij ons. De twee families zitten tegenover elkaar en er wordt breed uitgemeten hoe goed de familie van de bruid wel is en dat de vader van de bruidegom dus over de brug moet komen. Er gaan wat flessen whisky richting de vader van de bruid en er wordt veel gelachen. Even later mogen ook andere mannen van de families zich ermee bemoeien en worden er wat oude koeien uit de sloot gehaald over hoe leden van de ene familie leden uit de andere al dan niet onjuist hebben bejegend. Maar alles onder het genot van Fanta en veel gelach. Uiteindelijk komt er zelfs even een echte koe om de hoek kijken en wordt er een traditionele dans uitgevoerd. De ‘herders’ komen nog een verhaal vertellen (of zoiets) en dan komt eindelijk de bruid naar buiten. En dan is er champagne! Voor het bruidspaar, welteverstaan.
Daarna zijn we weggegaan, het liep al tegen de middag en er moest nog ingekocht worden voor het feest. Uiteindelijk hadden we mooi alles op tijd klaar en kwamen de eerste mensen binnendruppelen. Helaas was, geheel in Rwandese stijl, de kok van Chez Gicongoro nog niet aan het maken van de brochettes toegekomen, toen mijn huisgenoten daar aankwamen om ze op te halen. Dus dat duurde wat langer, maar het mocht de pret niet drukken, het werd toch nog een gezellige avond!

De week die daarop volgde stond in het teken van achter m’n laatste geld aanzitten, nog wat bespreken en een borrel met het hoofd van Natuurkunden en een etentje bij m’n baas van de research commission. En Lean mocht mooi ‘de vrouw van’ spelen :-). Uiteindelijk is het niet gelukt om m’n cheque op tijd te krijgen, maar gelukkig vloog de Texaan toch via Amsterdam, dus met een handgeschreven machtiging van mij is het hem een maandje later toch gelukt om de dollars te cashen. Toppie!

En zo kwam er op donderdag 17 juli dan toch een einde aan een avontuurlijk half jaar. Ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb. Ik heb het, ondanks sommige dipjes, vreselijk naar m’n zin gehad. En wie weet ga ik volgend jaar nog wel even terug voor een maandje. Dat aanbod heb ik in elk geval op zak!

Bedankt voor al jullie steun en reacties!

Len.

Related Images:

Weer in Kenya

17 July 2009 / / 2 Comments

Na ruim zes maanden zit ik weer in de transfer lounge op het vliegveld van Nairobi. Om 5:45 lokale tijd aangekomen en om 11:55 vertrekt mijn vlucht naar Londen. Lean is rond 6:15 aangekomen en is rond 8:40 vertrokken. Direct naar Amsterdam. Ze heeft duidelijk een veel betere vlucht :-(. Nou ja, niks aan te doen. Als alles goed gaat stap ik rond 22:30 op Schiphol uit het vliegtuig. Dan zit dit avontuur er weer op. Ergens ook wel weer fijn :-). Lekker in je eigen bed slapen, een bed waar je wel in de lengte in past en waar je niet halverwege de nacht naar de andere kant moet rollen om niet teveel op de planken te liggen. Maar ook: weer zelf schoonmaken en wassen. En geen sigaartje met whiskey op de veranda meer. Of lekkere brochettes met goeie frieten en een koud biertje. Wel weer lekkere vleeswaren! En zo kan ik nog wel even doorgaan natuurlijk.

De afgelopen weken is het op dit weblog behoorlijk stil geweest. Dat kwam omdat op 24 juni Lean is aangekomen voor drie weekjes vakantie. Heerlijk! We hebben een autootje gehuurd (een dikke vette witte Toyota Land Cruiser eigenlijk). Daarmee zijn we van Kigali naar Butare gereden, hebben we spulletjes gedumpt (en van mij weer opgepikt) om vervolgens op een twee weken durende tocht door Rwanda en Oeganda te gaan.

Vrijdags zijn we over de nieuwe weg van Nyanza naar Kibuye gegaan, daar twee nachtjes gebleven en van het Kivumeer genoten. Daarna over een onverharde weg naar Gisenyi. Ook daar weer twee nachtjes doogebracht. Helaas hebben we toen wat buien gehad, terwijl we daar lekker in Praradis Malahide zaten, een klein hotelletje met strand.
Op de 30ste hoefde we alleen van Gisenyi naar Ruhengeri te rijden (een uurtje, misschien anderhalf), dus besloten we een omweggetje te maken door halverwege richting het zuiden (Gitarama) te gaan. De weg begon gewoon verhard maar werd halverwege zo slecht dat zo’n Land Cruiser een heel goed idee bleek. door de regen van de dagen ervoor was er ook hier en daar nog wat blubber om doorheen te crossen, dus lol genoeg! Halverwege die weg wilden we de rivier over om vervolgens weer noordwaards te rijden en zo in Ruhengeri uit te komen. Ondanks wat rondvragen hebben we de juiste brug niet kunnen vinden en omdat we toch echt in Ruhengeri moesten komen in verband met de gorilla-zoektocht op de 1e juli moesten we daar echt wel die avond aankomen. Kortom, dan maar de weg blijven volgen en via Gitarama en Kigali alsnog naar het noorden. Gelukkig werd de weg voor Gitarama al verhard, ook die was net aangelegd. Kun je ineens weer supersnel rijden. Na Kigali weer een bui op ons dak gekregen, maar ditmaal was de enige werkende ruitenwisser (die aan de bestuurderskant) ook stuk. Behoorlijk lastig en spannend, want de kwaliteit van dat traject is niet denderend. Of eigenlijk: het dendert behoorlijk vanwege de vele gaten in het asfalt. Moe en hongerig rond 19:30 in Ruihengeri aangekomen, snel wat gaan eten met een van de Peace Corps meiden die ik daar kende en toen snel bedje in. De gorillas eisten dat we om 5:45 op stonden.

De tocht naar de gorillas was ‘bijzonder’. Bijzonder leuk achteraf, maar bijzonder uitdagend op het moment zelve. Jong, sterk en optimistisch als we zijn wilden we wel naar de verst gelegen groep, die had namelijk de meeste apies. En bigger is better, niet?! Dat hebben we geweten. Onze reisboekies spraken over een uur behoorlijk stijl klimmen, en daarna een a twee uur door het oerwoud. Dat hebben we geweten. Meer dan vijf uur de berg op werd het uiteindelijk. Verschillende nesten gevonden onderweg, maar de apen waren steeds weg. Verder de berg op. Uiteindelijk, nadat we beiden een tijdje door de drager de berg op getrokken waren (ik met vermoedelijk hoogteziekte, Lean had eerder voornamelijk moeite met het tempo), hebben we ze rond een uur of twee bereikt. Ik had de eerste 20 minuten nodig om bij te komen, even zitten, adem happen. Gelukkig begon tegen die tijd het pilletje tegen hoogteziekte te werken, dus kon ik de rest van het uur wel lekker meegenieten van rondrennende, uit bomen vallende en planten etende gorillas van allerlei maten. Wacht maar tot je de foto’s en video’s ziet :-)!
En toen, rond drieën als een haas die berg weer af. Voor Lean wel moeilijk, haar enkel was nog niet geheel hersteld van een val in Zuid-Amerika. Voor mij heerlijk, ademen ging steeds beter, mijn iets verrekte knieband mocht niet meer deren, hoewel ik op het laatste traject door het bamboebos behoorlijk wat weg had van Herr Flick van de gestapo. Uiteindelijk net toen de laatste zonnestraal achter de vulkanen verdween stapten we uit het bos. Dat was rond 18:30. Daarna nog even door wat akkers lopen/strompelen naar de auto. Maar dat was niet onze eigen auto, want we hadden een andere route omlaag genomen. Dus nog weer een klein uurtje achter in een pick-up met de rangers richting onze startplaats. Uiteindelijk waren we rond 20:30-21:00 weer in een hotelletje in Ruhengeri. Van ons originele plan om nog dezelfde dag naar Kigali terug te rijden kwam natuurlijk niks meer. Douchen, eten en slapen. Uitgeteld!

En dan nu, lieve kijkbuiskinderen, tijd dat ik eens bij mijn gate ga kijken. Het Oegandaverhaal komt later.

Fijna dag!

Related Images:

Hoe Raymond aan z’n einde kwam…

20 June 2009 / / 1 Comment

Raymond was de nieuwste inwoner van “Chez Mzungu”. Hij kwam woensdagmiddag aan onder de hoede van Israel. Eerst was ‘ie wat versuft, maar al snel ging het beter met ‘m. Een boterham en wat drinken later was ‘ie weer aanspreekbaar. Israel en ik hebben toen maar snel een slaapplaats voor ‘m in elkaar geflansd. Het was maar voor één nachtje, gelukkig, want de volgende ochtend om 4:50 stond Raymond de buurt al bij elkaar te schreeuwen. En dat hield eigenlijk niet meer op. Donderdagmiddag is ‘ie heengegaan, en dat hebben we ‘s avonds met vrienden gevierd (daar ging m’n laatste Belgische bier)!

In de tijd dat Claudio de Zwitser nog hier woonde hadden we al eens het plan opgevat om zelf een kip te slachten, want kippenvlees is hier niet zomaar voorradig in de supermarkt. Maar goed, gebrek aan tijd, gebrek aan kennis (geen van ons had eerder een kip geslacht en zelfs Israel niet) leidden tot uitstel. Toen de Karssentjes op visite waren kwam het plan nogmaals boven tafel, maar ook toen hadden we er geen tijd voor.

En nu, een maand later blijken zowel de Texaan als de Pakistaan eerder kippen (en meer) geslacht te hebben, dus was het plan snel gemaakt. Donderdagavond zou er Pakistaanse kip gekookt worden. Dus Israel en de Pakistaan woensdag naar de markt voor een kip. ‘t Werd een behoorlijk grote haan. Toen Israel thuiskwam hebben we achter het huis een provisorisch hok gemaakt met wat oud spaanplaat. Schoteltje water erin, stukjes brood en klaar was ‘ie. Op weg naar de uni na de lunch vertelde ik de Koreaan over de plannen. Hij vond het een goed idee. Maar, de haan moest Liesje Raymond heten, naar z’n baas. Kon ‘ie mooi z’n frustraties uiten. Zo gezegd, zo gedaan.

Donderdagochtend was de haan zeker niet suf meer. Om 4:50 werd ik de eerste keer wakker van z’n gekraai en dat is eigenlijk zo doorgegaan tot de beide slagers ‘m om 15:30 omlegden. Best een ervaring, zo’n beest slachten. En de twee heren waren ook weer niet zo ervaren, ‘t was voor beiden al weer even geleden, maar gelukkig was onze nieuwe tuinman/nachtwaker/portier er bij. Hij had het duidelijk vaker gedaan, en zo werd het een groepsgebeuren van heb ik jou daar. Alle bewoners van “Chez Mzungu” waren aanwezig, inclusief de Koreaan natuurlijk.

‘s Avonds met wat vrienden lekker Pakistaanse kip met rijst gegeten. De haan was wat taai, maar dat mocht de pret niet drukken. Kortom, ook als deze kok weg is, zal “Chez Mzungu” nog wel even doordraaien. Slechts de menukaart zal wat veranderen.

Related Images:

Graceland

16 June 2009 / / 0 Comments

Lekker op tijd thuis, tonic met citroen, Paul Simons Graceland op de achtergrond en kijken naar African skies. Even terug naar Afrika in de jaren tachtig…

Kortom, het is weer eens een mooie dag in dit mooie land. Daar komt bij dat we sinds vanochtend een nieuwe nachtwaker hebben. Eentje met minder entertainment dan de vorige, dat wel. Maar ook een die z’n werk wel doet (vooralsnog). Dus geen gesalueer meer als we binnenkomen. Geen gedans op de veranda. Maar ook geen keiharde radio (omdat de volumeknop stuk was), en geen gedonder met weggaan zonder toestemming. We hebben er alle vertrouwen in!

Vanavond weer lekker eten bij Chez Gikongoro (de Chinees).

Related Images:

Over Noorwegen, Kigali en Chez Mzungu

14 June 2009 / / 1 Comment

Vorige week zaterdag (6/6), lekker weer en dus was Lennart te vinden in het zwembad van het Credo hotel. Lekker genieten van het warme weer, een Fanta citron en koud, helder zwembadwater. De enige andere aanwezige witneuzen waren twee meiden. Je luistert wat, probeert de taal te ontcijferen, maar echt lukken wilde het niet. Soms leek het Duits, soms dacht ik dat het Tsjechisch of iets anders Oost-Europees was. Of wellicht Fins. Toen ze weggingen raakten we aan de praat, het bleek Noors te zijn. Toen realiseerde ik me ook dat ik ze in m’n eerste week ook al gezien had, toen ik regelmatig bij Ibis lunchte. Ze werken als vrijwilliger voor het Noorse Rode Kruis, negen maanden in Rwanda lokale Rode Kruis-vrijwilligers helpen opleiden. Ben met ze richting de stad gelopen, want ik moest toch nog boodschappen doen. Bleek dat ze al snel weer terug naar Noorwegen gingen. Jammer!

Nadat ik langs de markt was geweest kwam ik ze tegen bij Matar. Weer aan de praat geraakt natuurlijk en dus maar lekker een versgeperst aardbeiensapje besteld terwijl ze hun pannenkoeken verder opaten. Bleek dat ze dat sapje nog nooit gehad hadden. En dat is een van de beste dingen in town! Pure gepureerde aarbei! Hmmmmmm! Leverde
me meteen een uitnodiging op om die avond mee te gaan naar de Melo Twist, onze lokale disco/dancing. Ze gaven namelijk hun afsccheidsfeestje, maar de lokale collega’s waren niet zo van het uitgaan enzo. Hier is zo’n feestje vaak rond negenen afgelopen. Ze moesten zelfs stoelen op een rijtje zetten en speeches verzorgen en aanhoren. Arme schapen, hadden niemand om mee uit te gaan. En, je kent me, nooit te beroerd om iemand uit de brand te helpen, dus de Texaan, z’n collegastagiair en ik waren die avond ook mooi te vinden in de Melo Twist. Voor mij de derde keer, en, dat moet gezegd, de gezelligste. Rond 4:00 thuis :-). De eeste keer hier in Rwanda.

De volgende dag weer mooi weer, en omdat we toch te moe waren om ietszinnigs te doen, lekker weer naar het zwembad vertrokken, hoewel het al drie uur was. Door de ligging van het zwembad aan de verkeerde kant van de heuvel is de zon al rond 16:00 uit het zicht. De meiden bleken hetzelfde idee te hebben gehad, dus dat was weer even gezellig. Bleek dat ze ook onze lokale superchinees, restaurant “Chez Gicongoro” niet kenden. De leverde hun dus een uitnodiging op om die avond met ons (de twee Texanen en mij) aldaar door te brengen. De arme schapen wisten wederom niet wat hen overkwam op culinair gebied. Zo blijkt maar weer dat Irene gelijk had: “Het maakt hier niet uit wie je bent, maar wie je kent!”.

Na afloop van die gezellige avond hebben we ze meteen maar uitgenodigd voor wat inmiddels een klassieker mag heten: mijn lasagne. (Ik voel met net Hyacinth “it’s BOUQUET!” Bucket: “I’ll invite you to one of my candlelight suppers…”.) En voor degenen die wat wantrouwend worden: ze zijn allebei bezet in Noorwegen, dus niks aan het handje.

Dinsdagavond was inderdaad gezellig en geslaagd. Weer het een en ander geleerd over het belang van voldoende kaas op de lasagne. Woensdag bracht een verrassing: ik wordt tegen vijven gebeld door Engelbert (de man op de uni die over het huis gaat) dat ‘ie over een half uurtje komt met de nieuwe huisgenoot. Ik wist van niks! Maar goed, een uurtje later komt ‘ie inderdaad aan met een nieuwe gast. Een Pakistaan (recentelijk uit Zweden) die hier drie
maanden komt helpen met de ICT infrastructuur van de uni. Gelukkig wel een gezellige vent, want met vier kerels in huis voelt het ineens erg vol aan. Ik weet alleen geen zak van cricket en het blijkt net dat het wereldkampioenschap aan de gang is… Eigenlijk wel prettig dat ik er niks van weet. Scheelt een hoop gebabbel aan m’n kop. Dat mag de
Texaan nu opvangen, die heeft twee jaar Peace Corps in de Caribean achter de rug en weet dus wel de bal van de bat de onderscheiden :-).

Afgelopen vrijdag zijn de in-house-Texaan, de andere stagiair uit Texas en ik naar Kigali vertrokken. We zouden de Noorsen daar ontmoeten om hun afscheid te vieren. Ze hadden ons aangeraden in de Auberge La Caverne te slapen en inderdaad, dat is een leuk en niet duur plekje. Geen franje, maar centraal gelegen (voor de kenners, net
iets onder de rotonde, aan de weg richting Butare). Erg handig.
Als dank voor de lasagne van dinsdag trakteerden de dames ons op tapas bij de lokale Spanjaard (restaurant Torero). Ik wist niet dat die tent bestond, maar het was er super. Voor ons provincialen toch echt weer even wennen. Zowel aan de concentratie witten, als aan de heerlijk westerse muziek, en niet te vergeten de grote-stad-prijzen. Niks
brochette voor 1500RwF hier. Die avond was er live muziek, fantastisch! Een band die bluez en rock&roll speelde. Terwijl wij op de meiden wachtten, die nog een afscheidsreceptie van het Rode Kruis hadden hebben we mooi kunnen volgen hoe e.e.a. werd opgebouwd. Uiteindelijk kwamen de dames, na ons verscheiden malen op de hoogte te hebben gehouden via SMS, rond 22:30 aan in het restaurant. Rwandese speeches duren erg lang! Maar goed, toen konden we ons dan eindelijk tegoed doen aan heerlijk ‘anders’ eten. Ter afsluiting lekker gedanst en rond een uur of twee weer richting de kooi. Kortom, een fantastische avond.

Kortom, de afgelopen week stond overduidelijk in het teken van Noorse dames. Erg jammer dat we elkaar niet eerder ontmoet/gesproken hebben, dan hadden we allemaal een nog leukere tijd gehad.

Vanochtend lekker uitgeslapen (nadat ik wel Israels radio uit moest zetten, want die knakker stond al zingend de vloer te boenen…). Rustig verder geprobeerd te slapen en rond een uur of twaalf opgestaan. Verder rustig aan gedaan. Vanavond lekker couscous gekookt voor de heren (exclusief de Koreaan natuurlijk, die eet nooit mee). Had afgelopen week namelijk voor het eerst een courgette gevonden. Een welkome afwisseling op het groentemenu. Als ze nu ook nog harissa en lam hadden gehad was het perfect geweest. Desalniettemin waren de reacties positief :-).

Door de komst van de Pakistaan en mijn aanstaande semi-vertrek hadden we van de week tegen elkaar gezegd dat het voorlopig wel uit zou zijn met ons Restaurant “Chez Mzungu” en het uitnodigen van allerlei vrouwelijk schoon (want om onbekende redenen is het aantal mannelijke gasten altijd bijzonder laag geweest). Met vier man in het huis is het al snel druk en wordt gasten uitnodigen lastig. Helemaal als de chefkok ook nog eens op pad is. Maar goed, om het gevoel nog even vast te houden heb ik in een creatieve bui vandaag een zwarte stift en wat A4tjes ter hand genomen. Dus sinds twee uur des middags hangt er een mooi ‘spandoek’ “Chez Mzungu” Boven de keukendeur en de eettafel. Het wordt hier nog gezellig :-). De Texaan was bij thuiskomst aangenaam verrast. Dat kon ‘ie ook wel een beetje gebruiken, want beide Texanen wilden vandaag naar Nyungwe gaan en hadden daartoe de bus geboekt die uit Kigali richting Cyangugu gaat. De bus kwam netjes om 8:30 aan en er was inderdaad plek. Tot zover alles goed. Alleen waren ze vergeten aan te geven dat ze bij het Guesthouse uit wilden stappen. Domdomdom, zoiets ruikt ook een Rwandese buschauffeur niet. Dus eindigden ze in Cyangugu, aan de Congolese grens :-). Na een lunch daar was het enige dat ze konden doen de bus terugnemen, wilden ze nog voor het donker thuis zijn. Maar goed, ze zijn toch mooi twee keer door Nyungwe Forest gereden :-). Gelukkig hadden ze wel aapies gezien onderweg.

In Kigali hadden we een wereldkaart gekocht voor Israel. Een ideetje van de Texaan. Zo kan ‘ie mooi aangeven uit welke landen hij ‘gasten’ heeft gehad. Israel was helemaal verbaasd, maar zodra ‘ie doorhad wat de bedoeling was en dat de kaart midden in de woonkamer kwam te hangen was ‘ie weer grijns van oor tot oor. Ik hoop voor hem dat ‘ie nog veel naamkaartjes toe kan voegen.

Er is inmiddels ook weer nieuws over het hoofdstuk “Hoe krijgen we de tuinman/gatekeeper/nachtwaker ontslagen”: Vorige week kreeg ‘ie eindelijk z’n ontslag aangezegd. Als alles goed gaat (als!), dan is de oude morgen exit hebben we een nieuwe. Eens zien of we niet van de regen in de drup terechtkomen :-).

Nog iets meer dan een week en dan komt Lean! Nog een weekje werken en dan zit het echte werk erop. Dan volgen nog een week of drie reizen en dan zit is dit avontuur ook weer ten einde… Wel jammer, maar ook wel weer lekker om naar huis te gaan. Zeker zo zonder ‘t meisje is het hier soms best eenzaam, ondanks alle leuke contacten. Als ik terug ben in ons Kikkerlandje zal ik wel weer anders piepen.

En op de tonen van Pater Moeskroens “Roodkapje” (“NAAR OMAAA!”) neem ik weer afscheid van m’n publiek. Hopelijk spreken we elkaar nog voor Lean en ik op pad gaan.

Related Images:

« Older posts Newer posts »

Archives

© 2024 Lennart's weblog

Theme by Anders Norén — Up ↑